Opus Dei

Z jakim zadowoleniem umiera się, przeżywszy heroicznie każdą minutę życia! – Mogę cię o tym zapewnić, gdyż byłem świadkiem radości tych, którzy z pogodną niecierpliwością przez wiele lat przygotowywali się na to spotkanie. (Bruzda, 893)

Nie bądź rozlazły, miękki! – Najwyższy czas pozbyć się tego osobliwego współczucia, jakim darzysz samego siebie. (Droga, 193)

Jeżeli celem nie jest budowanie dzieła bardzo wielkiego, bardzo Bożego – świętości – nie warto się poświęcać. Dlatego też Kościół – kanonizując świętych – ogłasza heroiczność ich życia. (Bruzda, 611)

Jak długo trwa walka duchowa, walka ascetyczna, istnieje życie wewnętrzne. Pan Jezus tego właśnie od nas chce: woli miłowania Go czynem w małych rzeczach, w codzienności. Jeśli zwyciężysz w małym, zwyciężysz i w wielkim. (Droga Krzyżowa, Stacja III, 2)

Czy naprawdę chcesz osiągnąć świętość? – Spełniaj drobne obowiązki każdej chwili: czyń, co powinieneś, skupiony na tym, co czynisz. (Droga, 815)

Bóg nie wyrywa cię z twojego środowiska, nie odsuwa cię od świata, od twojego stanu ani od twoich szlachetnych, ludzkich ambicji, ani od twojej pracy zawodowej... lecz chce, abyś właśnie tam był święty! (Kuźnia, 362)

Jesteś letni, jeśli leniwie i niechętnie wypełniasz to, co odnosi się do Pana; jeśli z wyrachowaniem i przebiegłością starasz się ograniczyć swoje obowiązki; jeśli myślisz tylko o sobie i o własnej wygodzie; jeśli twoje rozmowy są czcze i próżne; jeśli nie czujesz wstrętu do grzechu powszedniego; jeśli działasz jedynie z ludzkich pobudek. (Droga, 331)

Czas jest naszym skarbem, „pieniądzem”, za który mamy kupić wieczność. (Bruzda, 882)

Niech twoje życie nie mija bezpłodnie. – Bądź pożyteczny. – Zostaw po sobie ślad. – Świeć światłem swojej wiary i miłości. Swoim życiem apostoła zmyj lepkie, brudne ślady pozostawione przez plugawych siewców nienawiści. – I oświetlaj wszystkie ziemskie drogi ogniem Chrystusa, który nosisz w sercu. (Droga, 1)

Uświęcanie własnej pracy nie jest jakąś chimerą, ale zadaniem każdego chrześcijanina: twoim i moim. – To właśnie odkrył pewien tokarz, który powiedział: „Napełnia mnie radością ta pewność, że pracując na tokarce i śpiewając, śpiewając dużo – wewnątrz i na zewnątrz – mogę stać się świętym: jaki dobry jest nasz Bóg!”. (Bruzda, 517)