Jeśli czujemy się umiłowanymi dziećmi swego Ojca Niebieskiego – a nimi jesteśmy – jakże możemy nie być zawsze radośni? – Przemyśl to. (Kuźnia, 266)

Jakże piękne jest nasze powołanie chrześcijan – dzieci Bożych! – dające nam na ziemi radość i pokój, których świat dać nie może! (Kuźnia, 269)

Ut in gratiarum semper actione maneamus! – „Obyśmy zawsze trwali w dziękczynieniu!” Boże mój, dzięki, dziękuję za wszystko: za przeciwności, za to, czego nie rozumiem, za to, co sprawia mi cierpienie. Ciosy młota i dłuta są konieczne, aby usunąć z bloku marmuru to, co jest zbyteczne dla powstającego posągu. W ten sposób Bóg rzeźbi w duszach obraz swego Syna! Dziękuj Bogu za tę Jego miłość! (Droga Krzyżowa, Stacja VI, 4 )

Jeśli my, chrześcijanie, czujemy się nieszczęśliwi, to dlatego że życiu nie nadajemy pełnego, Bożego sensu. Chociaż ręka czuje ukłucia kolców, oczy dostrzegają bukiet przepięknych, pachnących róż. (Droga Krzyżowa, Stacja VI, 5)