Ewangelia (Mt 11, 28-30)

Jezus przemówił tymi słowami:

«Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem słodkie jest moje jarzmo, a moje brzemię lekkie».

Komentarz

Ewangelia dzisiejszej Mszy Świętej nam przypomina pocieszające słowa Jezusa: jego zaproszenie do zbliżania się do niego, aby otrzymać pomoc i pocieszenie w drodze. Jezus zaprasza nas do przyjścia do niego, ale w rzeczywistości już jest obok nas, a zbliżanie się do niego jest tak proste jak wyznanie go sercem i ustami.

Bez Niego nie możemy iść. Bez Niego nie możemy żyć. Owi męczennicy z IV w. którzy kiedyś powiedzieli Sine dominico non possumus (“Nie możemy żyć bez celebrowania Dnia Pańskiego”) w cudowny sposób wyrazili tę myśl i swoją krwią dali świadectwo prawdzie.

To ciekawe, że Pan Jezus oferuje nam ulgę i równocześnie prosi nas o noszenie jego jarzma. Słowa Pana stanowią zawsze wyzwanie: żeby je zrozumieć i żeby je przyjąć.

Nas natomiast, jego słowa nie powinny dziwić, gdybyśmy mu towarzyszyli i widzieli jak uczył, uzdrawiał, płakał, był zmęczony i odpoczywał. Usłyszelibyśmy od niego, że Jego Ojciec nie przestaje pracować i że on też pracuje (J 5,17), i widzielibyśmy go radosnego pomimo wysiłku, zmęczenia a nawet odrzucenia ze strony ludzi.

Ten jego przykład nam objawia czym jest miłość. Ponieważ miłość jest jarzmem, ale słodkim. Prawdziwa miłość oznacza podporządkowanie się umiłowanemu, oddanie się mu, stawanie się kruchym dla niego. Miłość to zapomnienie o sobie i życie dla innego. To jest szczególnie trudne w świecie do którego wszedł grzech. I właśnie do wzięcia tego jarzma Jezus zaprasza.

Jezus zaprasza nas do udziału w Jego sercu. Tylko ten, kto jest cichy i pokornego serca może iść drogą miłości. Ponieważ miłość to łagodność i miłosierdzie. Miłość koniecznie jest pokorna. Niemożliwe, żeby miłość puściła korzenie w sercu, które nie panuje nad sobą. I tylko ten panuje nad sobą, w którym króluje Chrystus.

To niemożliwe, żeby miłość była tam gdzie nie ma zrozumienia, przebaczenia i współczucia. Nie miłuje prawdziwie ten kto nie jest pokorny, kto przestaje dawać siebie kiedy nie otrzymuje wzajemności, kto daje siebie bo szuka czegoś w zamian.