Ewangelia (Mt 5, 17-19)

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.

Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim».

Komentarz

Jesteśmy na Górze Błogosławieństw nad brzegiem Jeziora Genezaret i słuchamy fragmentu Kazania na Górze, które jest opisane przez św. Mateusza w jego Ewangelii.

Cały krajobraz mówi o życiu, życiu pełnym.

I w tym kierunku Pan Jezus formułuje swoją słowa, jakby w zgodzie z krajobrazem, który go otacza. Zwraca się do tych, którzy go słuchali: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić”. W ciągłości ze Starym Testamentem, Jezus przyszedł, aby przynieść nam życie pełne. Chce, żebyśmy byli szczęśliwi. Im szczęśliwsi, tym lepiej.

Jezus wie, że jesteśmy szczęśliwi tylko o tyle, o ile słuchamy, żyjemy i rozpowszechniamy Jego Słowo: kto wypełnia i naucza tych przykazań, będzie wielki w Królestwie Niebieskim.

Tu na ziemi trzeba żyć poprzez drobne rzeczy. To, co teraz jest małe, uczyni nas wielkimi w Królestwie Niebieskim. Mała jest święta Hostia, którą przyjmujemy w Komunii, a zawiera w sobie świętą wielkość Jezusa.

Te dni Wielkiego Postu, kiedy kierujemy się, aby na nowo przeżywać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Pana, są wspaniałą okazją do rozważenia, czy postępujemy w wierności Panu. Czy przywiązujemy wagę do drobnych szczegółów, czy staramy się to czynić coraz lepiej i czy wracamy na właściwe tory dzięki skrusze.