Ewangelia (Mk 6, 30-34)

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.

Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Komentarz

Apostołowie wracają z misji powierzonej im przez Pana. Po kilku tygodniach głoszenia i uzdrawiania chorych, możemy sobie wyobrazić, z jakim entuzjazmem opowiadali Mistrzowi o obfitych owocach swojej pracy. Łukasz mówi nam, że uczniowie wysłani przez Jezusa „wrócili (...) z radością” (Łk 10,17).

Jest to doświadczenie w życiu chrześcijan wszystkich czasów: kontemplować cuda, czasem ukryte, których Bóg dokonuje przez te biedne narzędzia, jakimi jesteśmy.

Jezus chętnie słuchał apostołów, którzy opowiadali o swoich przygodach w miastach i wioskach Palestyny, a widząc ich zmęczenie, zaproponował im, aby poszli i odpoczęli przez jakiś czas.

Z pewnością ten odpoczynek, który nie był jedyny w tych latach, polegał na konkretnym planie, na spacerze, na specjalnym posiłku, może z dobrym winem. Ale przede wszystkim chodziło o bycie sam na sam z Panem, o spotkanie z Nim.

Ewangelia Łukasza mówi nam, że pewnego dnia Jezus „modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie” (Łk 9, 18). Jest to ciekawy fragment, ponieważ pokazuje nam Pana dzielącego się z uczniami samotnością. Dla tych, którzy starają się żyć w obecności Boga, nie ma czegoś takiego jak całkowita samotność, ponieważ zawsze jesteśmy z Nim. „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”. (Mt 11, 28).

To przypomina nam, że prawdziwy odpoczynek, konieczny, a czasem niezbędny, nie może być egoistyczny, izolujący, ponieważ oznacza zawsze relację, z Bogiem i z innymi.

Przybywszy ze swymi apostołami do miejsca odpoczynku, Jezus ponownie spotyka tłum, który nieustannie za Nim podążał, „lituje się nad nimi” i zaczyna ich nauczać wielu rzeczy.

Krótka podróż Dwunastu z Mistrzem była prawdziwą lekcją stylu życia apostoła Chrystusa, który według św. Josemaríi przejawia się w trzech „symptomach”: „pragnieniu obcowania z Nauczycielem, stałej trosce o dusze, wytrwałości, której nic nie osłabi” (Droga, nr 934).