Ewangelia (Mt 6, 19-23)

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.

Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie rozświetlone. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!»

Komentarz

W nauczaniu Jezusa wielokrotnie przejawia się ludzka mądrość, charakterystyczna dla mądrościowej tradycji Izraela. Już w Księdze Przysłów czytamy: „O bogactwo się nie ubiegaj i odstąp od twojej chytrości!” (Prz 23,4).

Jednak w tym fragmencie Ewangelii Pan nie zachęca nas do porzucenia naturalnej ludzkiej skłonności do gromadzenia skarbów, do roztropności w przygotowywaniu się na przyszłość poprzez oszczędzanie pieniędzy na czas, kiedy będą nam potrzebne. Kładzie raczej nacisk na to, jakiego rodzaju bogactwa powinniśmy gromadzić: skarby niebieskie.

W innym miejscu, gdy pewien młodzieniec pyta Go, co ma czynić, aby być doskonałym, Jezus odpowiada: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie” (Mt 19, 21).

Jedynym bogactwem, które nigdy nie może zostać utracone, jest miłość, którą każdy z nas włożył w czasie, który został nam dany. Św. Jan od Krzyża powiedział, że na końcu naszego życia będziemy sądzeni z miłości, to znaczy z naszego konkretnego zaangażowania w miłość i służbę Bogu oraz naszym braciom i siostrom.

Jeśli prawdą jest, że „gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje”, to prawdą jest również stwierdzenie odwrotne: „gdzie jest twoje serce, tam gromadzisz swój skarb”. Dlatego od czasu do czasu warto zastanowić się nad tym, co jest w naszym sercu, na co poświęcamy czas, jakie są nasze troski. Uświadomimy sobie, czy angażujemy się tylko we własne sprawy, czy jest w nich miejsce dla innych. Czy motywacją naszego życia jest wielkoduszna służba Bogu i ludziom.

Św. Josemaría tak wyjaśnia tajemnicę szczęścia: „Do szczęścia nie jest potrzebne wygodne życie, lecz zakochane serce” (Bruzda, nr 795).