Ewangelia (Mk 8, 22-26)

Jezus i uczniowie przyszli do Betsaidy. Tam przyprowadzili Mu niewidomego i prosili, żeby się go dotknął. On ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś. Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: «Czy coś widzisz?» A gdy ten przejrzał, powiedział: «Widzę ludzi, bo gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa».

Potem znowu położył ręce na jego oczy. I przejrzał on zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie.

Jezus odesłał go do domu ze słowami: «Tylko do wsi nie wstępuj!»

Komentarz

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje Pana Jezusa i jego uczniów w Betsaidzie. W mieście, o którym Pan Jezus powiedział: «Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły» (Mt 11, 21). Betsaida była rodzinną miejscowością Filipa, Andrzeja i Piotra. Dokonało się w niej wiele cudów i usłyszano w niej wiele słów życia wiecznego.

Działania Chrystusa, aby przywrócić wzrok temu niewidomemu są przepełnione symboliką. W innym miejscu Ewangelii, Pan Jezus uzdrawia niewidomego od urodzenia (por. J 9, 1nn). Wówczas splunął na ziemię i uczynił błoto ze śliny. Ten gest przypomina fragment księgi Rodzaju, w którym opowiada się o stworzeniu człowieka jako ulepionego z gliny i ożywionego przez Boga tchnieniem dającym życie (Rdz 2, 7). Pan Jezus, uzdrawiając tego człowieka dokonuje nowego stworzenia. Niewidomy nie tylko odzyskuje wzrok, ale jest powołany przez Jezusa do rozpoczęcia nowego życia.

W przeciągu całej Ewangelii, Pan Jezus daje pierwszeństwo cudom wewnętrznym wobec tych zewnętrznych. Ceni bardziej przebaczenie grzechów niż uzdrowienie z choroby. Wzbudza zainteresowanie fakt, że Jezus nie chce, aby rozeszła się wieść o cudzie i mówi temu człowiekowi, po dokonaniu uzdrowienia, aby nie wstępował do wsi. Nie chce skupiać na sobie uwagi, chce naszego osobistego nawrócenia. Także my potrzebujemy wewnętrznego uzdrowienia, oczyszczenia naszej duszy.

Kiedy przystępujemy do Spowiedzi, Bóg leczy nasze rany, oczyszczamy duszę z naszych grzechów. A wtedy widzimy rzeczywistość z większą jasnością, ostrzej. Św. Josemaría wyrażał to w ten sposób: „Jeśli kiedyś upadniesz, synu, przystąp natychmiast do spowiedzi i do kierownictwa duchowego. Pokaż swoją ranę, by wyleczono ją dogłębnie, żeby usunięto wszelkie możliwości infekcji, choćby cię to bolało jak podczas operacji chirurgicznej”^[1].

^[1] Św. Josemaría, Kuźnia, nr 192.