Ewangelia (Mk 6, 7-13)

Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. «Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien».

I mówił do nich: «Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich».

Oni więc wyszli i wzywali do nawracania się. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.

Komentarz

Apostołowie to dosłownie „posłańcy”, których Bóg wybrał, aby nieść dobrą nowinę całemu światu. W dzisiejszej Ewangelii znajdujemy wskazówki dotyczące drogi, słowo, które wskazuje nie tylko w jaki sposób przejść określony odcinek, ale także jak podążać za Jezusem.

Pierwsza zasada, którą daje nam Mistrz, to iść „po dwóch”. Wiara nie jest jedynie czymś indywidualnym, ale dziedzictwem całego Kościoła: „Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18, 20). Od pierwszych wieków do dnia dzisiejszego apostolstwo chrześcijańskie było zawsze współdzielone, np. misjonarze w odległych krajach nigdy nie podróżują samotnie.

Po drugie, ważne jest, aby nie zabierać niczego na drogę, ani jedzenia, ani picia, ani pieniędzy. Wskazuje to na wolność oddania się, która pozwala nam wypełniać wolę Bożą: „Drogą do Boga jest Chrystus, ale Chrystus jest na krzyżu i aby wstąpić na krzyż, trzeba mieć serce wolne, oderwane od rzeczy ziemskich” (św. Josemaría, Droga Krzyżowa, Stacja 10).

Jedyne, co musi wziąć uczeń Jezusa, to laska, która przypomina o wsparciu i ochronie od Boga: „zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Twój kij i Twoja laska są tym, co mnie pociesza”(Ps 23, 4).

Wskazówki wymagają zaufania zarówno Bogu, jak i bliźniemu oraz zakładają praktykę gościnności i wsparcia charakterystyczną dla wczesnych wspólnot chrześcijańskich. Uczniowie podczas swojej misji na danym terenie znaleźli schronienie w rodzinach, które zapewniały im wszystko, czego potrzebowali, ponieważ „zasługuje robotnik na swoją zapłatę” (Łk 10, 7).

Podobnie jak pierwsi apostołowie, współcześni chrześcijanie również potrzebują niewielu rzeczy, aby iść za Panem: wolnego serca, rodziny Kościoła i pomocy Bożej.