Ewangelia (Mt 7, 1-5)

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą.

Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, podczas gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata».

Komentarz

Jezus poucza swoich uczniów, aby byli miłosierni w swoich osądach wobec innych. Jest to kluczowa nauka Pana Jezusa. Niezależnie jakie przewinienie popełnił bliźni, uczeń zawdzięcza swoje zbawienie naszemu Panu, przed którego trybunałem wszyscy muszą się stawić i zdać mu rachunek. To zbawienie zawdzięczamy Jego niezwykłemu miłosierdziu, o czym świadczą Jego słowa na krzyżu: „Przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23,34).

Całe to miłosierdzie jest dla nas dostępne; lecz jak możemy spodziewać się, że będzie się ono do nas stosowało, jeżeli sami nie przyjmiemy tej nauki i nie będziemy praktykować miłosierdzia? Dlatego nigdy nie wolno nam potępiać naszych bliźnich. Uczeń musi być bardzo pozytywnie nastawiony do innych i mieć serce gotowe do wybaczania błędów, prawdziwych lub domniemanych.

Być może Pan Jezus zwracał się szczególnie do faryzeuszy, gdy mówił o człowieku z belką w oku, który niesprawiedliwie osądza tych, którzy mają mniej szczęścia niż on sam; jednak ta nauka ma powszechne zastosowanie. Miłosierdzie wielokrotnie zapobiega złu, jest wprost przeciwne wobec naszej zatwardziałości serca, które jest najwyższym stopniem pychy i uniemożliwia działanie Ducha Świętego w nas.

Św. Josemaría pisze: „Nie dopuszczaj o nikim złej myśli, chociażby jego słowa i czyny stanowiły do tego rozsądną podstawę” (św. Josemaría Escrivá, Droga, nr 442).

Miłosierdzie jest jednym z najczęstszych tematów w kazaniach naszego Pana, a On praktykował je w swoich kontaktach z ludźmi wszelkiego rodzaju, nawet z tymi, których Prawo uważało za grzeszników. Dotarł do „peryferii”, słowa używanego przez papieża Franciszka na określenie tych, którzy nie są w dobrym położeniu i potrzebują pomocy. Dlatego, za przykładem Jezusa, chrześcijanin powinien wiedzieć, jak kochać wszystkich ludzi, przebaczać im i wytrwać z nimi w bliskości. Jest to droga miłości, która – jak mówi św. Paweł – „jest cierpliwa, (…) łaskawa (...) wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 4.7).