Opus Dei

“"Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem", mówi Pismo Święte. I św. Josemaría zaprasza nas do rozważania: "Do szczęścia potrzebne nie jest wygodne życie lecz zakochane serce".

Św. Josemaría odpowiada na to pytanie w wywiadzie w 1968 roku: Obecność kobiety w życiu społecznym poza obrębem rodziny, w którym prawie wyłącznie poruszała się dotąd. Co Ojciec sądzi o tej ewolucji?

Czym jest Kościół? Gdzie jest Kościół? Wielu chrześcijan, oszołomionych i zgubionych, nie otrzymuje pewnych i jednoznacznych odpowiedzi na te pytania. Św. Josemaria zadał te pytania w 1972 roku w homilii „Wierność Kościołowi”. Wciąż nie tracą one swojej ważności. I daje niektóre odpowiedzi: „Kościół, który jest boski, jest także ludzki, ponieważ uformowany jest z ludzi i ludzie — my — mamy defekty”.

Chciałbym, żeby wierni patrząc tylko na sam sposób przyklękania mogli powiedzieć: to jest kapłan, który kocha Jezusa Chrystusa

Ze spotkania św. Josemarii z kapłanami w Pampelunie, 1972

Oto artykuł, który napisał bp Javier Echevarría z okazji 5-tej rocznicy kanonizacji Josemaríi Escrivy. Poszukiwanie świętości, wyjaśnia, polega na oświecaniu naszych zajęć blaskiem miłości.

Prawdziwe przeszkody, które cię oddzielają od Jezusa – pycha, zmysłowość… – przezwyciężyć trzeba modlitwą i pokutą. A modlitwą i umartwieniem jest także troska o drugich i zapominanie o sobie. Jeśli tak żyć będziesz, zobaczysz, że większość twych przeciwności zniknie. (Droga Krzyżowa, stacja X, 4)

Egoisto. – Zawsze o „swoich sprawach”! – Wydajesz się niezdolny, by odczuwać braterstwo Chrystusowe. W bliźnich nie widzisz braci – tylko stopnie. Przeczuwam twoją całkowitą porażkę. – A gdy zostaniesz pogrążony, zapragniesz, by okazywano ci miłość, której sam teraz nie chcesz okazywać. (Droga, 31)

Kochaj i praktykuj miłość bliźniego, bez ograniczeń i bez dyskryminacji, ponieważ ta cnota jest znamienna dla uczniów Mistrza. – Jednakże ta miłość nie może prowadzić cię – bo przestałaby być cnotą – do osłabiania wiary, do zacierania konturów, które ją określają, do łagodzenia jej do tego stopnia, że się zamieni, jak chcieliby niektórzy, w coś bezkształtnego, co nie ma siły ani mocy Bożej. (Kuźnia, 456)

Jesteśmy dziećmi Bożymi. Nosicielami jedynego płomienia zdolnego w stanie oświecić ziemskie drogi dusz; jedynego blasku, w którym nie będzie nigdy miejsca dla ciemności, mroku ani cienia. – Pan posługuje się nami jak pochodniami, by światło to świeciło... Od nas zależy, by wielu ludzi nie pozostawało w ciemnościach, lecz kroczyło drogami, które prowadzą do życia wiecznego. (Kuźnia, 1)