Opus Dei

W głębi duszy każdego człowieka znajdujemy pragnienie szczęścia, które daje nadzieję na dom, na ostateczną ojczyznę. Jesteśmy docześni, ale tęsknimy za tym, co wieczne, tęsknimy za Bogiem. Bogiem, którego możemy bez zastanowienia, wychodząc od świata i osoby ludzkiej, nazwać początkiem i końcem wszechświata oraz najwyższym dobrem,

W człowieku istnieje naturalne pragnienie pełnego poznania Boga, którego nie jest w stanie osiągnąć bez Bożej pomocy. Bóg objawił się jako istota osobowa, trójjedyna za pośrednictwem „historii zbawienia” zawartej w Biblii. Poprzez to objawienie Bóg chce zaoferować ludziom możliwość życia w jedności z Nim, aby mogli uczestniczyć w Jego dobrach i Jego życiu, a przez to osiągnąć szczęście.

Bóg objawiał się człowiekowi stopniowo, a kulminacją Jego objawienia było Wcielenie. Chrystus ustanowił Kościół, który zachowuje żywą pamięć o Nim i przedstawia Go jako Tego, który żył na tym świecie, zmartwychwstał i pozostaje wśród nas na wieki. Misję tę wypełnia, strzegąc słowa Bożego, zawartego w Piśmie Świętym, przekazując Tradycję i nauczając, oświecony przez Ducha Świętego, jak żyć jako chrześcijanin w każdej epoce (Magisterium).

Stworzenie jest zarówno tajemnicą wiary, jak i prawdą dostępną dla rozumu. Bóg stworzył wszystko „nie po to, by powiększyć swoją chwałę, ale by ją ukazać i udzielić jej". Poznanie i podziwianie Bożej mocy, mądrości i miłości prowadzi człowieka do postawy czci, adoracji i pokory, do życia w obecności Boga, ze świadomością, że jest dzieckiem Bożym.

To normalne, że zastanawiamy się nad prawdopodobieństwem i skutecznością boskich interwencji w naszym świecie. Codzienna akceptacja opatrzności jest aktem teologicznej nadziei, która nie wyklucza odpowiedzialnego korzystania z wolności, będącej częścią Bożego planu. Opatrzność prowadzi chrześcijanina do postawy synowskiego zaufania Bogu we wszystkich okolicznościach.

Człowiek jest jedynym stworzeniem zdolnym do poznania i kochania czegoś więcej, niż tylko co materialne i skończone. Jeśli Bóg stworzył nas także jako istoty duchowe, to po to, abyśmy mogli Go poznać i pokochać: stworzenie człowieka na obraz Boga zakłada możliwość relacji we wzajemnej komunikacji. Człowiek, będąc na obraz Boga i uczestnicząc w Nim, który jest miłością, jest istotą zdolną do miłości.

Kościół uważa wolność za szczególny znak obrazu Bożego w człowieku. Udział człowieka w boskim błogosławieństwie jest dobrem tak wielkim i tak upragnionym przez Boską Miłość, że Bóg zechciał podjąć ryzyko i udzielić człowiekowi wolności. W sensie moralnym wolność jest nie tyle naturalną właściwością osoby, ile osiągnięciem, owocem wychowania, posiadanych cnót moralnych i łaski Bożej.

Bóg przyznaje człowiekowi władzę nad światem i zleca mu jej wykonywanie. Ochrona środowiska jest obowiązkiem moralnym ciążącym na każdej jednostce i całej ludzkości. Ekologia jest jedną z dziedzin, w których dialog chrześcijan z wyznawcami innych religii jest szczególnie ważny dla nawiązania współpracy.

Istota ludzka jest osobą przez swoje człowieczeństwo. Równość osób powinna wyrażać się poprzez szacunek dla każdego i dla zbiorowości. Dyskryminacja, rasizm lub ksenofobia są krzywdzące. Małżeństwo to „połączenie”, wspólnota oznacza więź „współposiadania”. Kościół apeluje o pełne szacunku, współczucia i wrażliwości podejście do osób o skłonnościach homoseksualnych.

Utrata wrażliwości na grzech doprowadziła do utraty potrzeby zbawienia, a tym samym do zapomnienia o Bogu przez obojętność. Tymczasem zwycięstwo Chrystusa jest wyrazem Jego miłosierdzia wobec człowieka, wyrazem tego, że „miłość jest silniejsza od grzechu”. Miłosierdzie jest podstawowym prawem, które zamieszkuje w sercu każdego człowieka, gdy patrzy na brata lub siostrę, których spotyka na życiowej drodze.