Opus Dei

Jezus rozesłał apostołów po całym świecie, aby „głosili Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”. Treścią tej Ewangelii było to, co Jezus powiedział i zrobił w swoim ziemskim życiu. Cztery relacje Mateusza, Marka, Łukasza i Jana są wynikiem długiego procesu tworzenia i składania ich w całość. Ewangelie nie są księgami, które przedstawiają Jezusa jako postać z przeszłości: są słowem aktualnym, w nich Jezus jest wiecznie żywy.

Jezus jest jedynym Synem Bożym i stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. Jest doskonałym Bogiem i doskonałym człowiekiem: przyjął naszą postać materialną i cielesną, podlegającą wielu potrzebom, aby nas zbawić od naszych grzechów. Maryja jest rzeczywiście Matką Boga, ponieważ Ten, którego poczęła jako człowieka, dzięki działaniu Ducha Świętego, nie jest nikim innym jak odwiecznym Synem Ojca.

Jezus dobrowolnie przyjął na siebie cierpienie fizyczne i moralne spowodowane niesprawiedliwością grzeszników. Krzyż Chrystusa jest przede wszystkim przejawem wielkodusznej miłości Trójcy Świętej do ludzi, miłości, która nas zbawia. Tajemnica Krzyża, obecna w sakramentach, prowadzi nas do nowego życia. Poprzez zmartwychwstanie Jezusa Bóg zapoczątkował nowe życie, życie przyszłego świata, i oddał je w ręce człowieka.

Działanie Ducha Świętego dokonuje się w Kościele poprzez sakramenty. Często mówimy, że Duch Święty jest jakby duszą Kościoła, ponieważ spełnia w nim niektóre z funkcji, jakie dusza spełnia w ciele: ożywia, pobudza do misji, jednoczy w miłości. Jest wewnętrznym nauczycielem, który przemawia w sercu człowieka, objawia tajemnice Boże, ułatwia rozeznanie tego, co jest miłe Bogu.

W ciągu swojego życia Chrystus ukazał, jaki powinien być Jego Kościół. Kościół jest wspólnotą wszystkich tych, którzy otrzymali odradzającą łaskę Ducha Świętego, dzięki której są dziećmi Bożymi. Wszyscy ochrzczeni mają udział w kapłaństwie powszechnym: są powołani do pomocy w nawiązywaniu relacji między Bogiem a wszystkimi ludźmi. Ruch ekumeniczny jest zadaniem eklezjalnym, które dąży do powstania widzialnej jedności chrześcijan w jednym Kościele założonym przez Chrystusa.

Kościół jest zorganizowaną społecznością, w której jedni mają za zadanie prowadzić innych. Pomoc Ducha Świętego dla całego Kościoła, aby nie błądził w wierze, jest udzielana również Magisterium, aby wiernie i autentycznie nauczał słowa Bożego. Kościół od początku powoływał do sakramentu kapłaństwa tylko ochrzczonych mężczyzn: uważał za słuszne podążanie za wolą Chrystusa, który na Apostołów wybrał tylko mężczyzn.

Kościół jest jednocześnie ludzki i boski. Żyje i działa w świecie, ale jego cel i jego siła osadzone są nie na ziemi, lecz w niebie. Kościół dąży jedynie do zbawienia ludzkości, ale zajmuje się także sprawami doczesnymi. Każdy wierny chrześcijanin uczestniczy w misji Kościoła zgodnie ze swoim stanem i powołaniem oraz otrzymanymi darami. Świeccy są powołani do uświęcania świata od wewnątrz. Kościół nie może i nie powinien zastępować państwa, ale nie może też i nie powinien pozostawać na uboczu w walce o spra

Dobra nowina o zbawieniu domaga się obecności Kościoła w świecie. Ewangelia jest w istocie głoszeniem przemiany świata według Bożego planu. Nauka społeczna Kościoła jest częścią teologii moralnej o charakterze społecznym, wywodzi się z chrześcijańskiej koncepcji człowieka i życia politycznego. Nauka Kościoła o moralności społecznej uczy, że istnieje wyższość dóbr duchowych i moralnych nad dobrami materialnymi.

Zmartwychwstałe ciało stało się realne i materialne, ale nie ziemskie i śmiertelne. Tajemnicę ludzkiej śmierci można zrozumieć tylko w świetle zmartwychwstania Chrystusa i naszego zmartwychwstania w Nim. Życie wieczne jest tym, co nadaje ostateczny i trwały sens życiu ludzkiemu, szlachetnym poświęceniom, ofiarnej służbie, trudowi przekazywania nauki i miłości Chrystusa wszystkim duszom. Możliwość wiecznego potępienia w piekle przypomina chrześcijanom o konieczności prowadzenia życia całkowicie poświęconego