Opus Dei

Powinieneś myśleć o swoim życiu z pogodą ducha, bez skrupułów, i prosić o przebaczenie, a potem powziąć mocne, konkretne i stanowcze postanowienie poprawy w tym oraz innym punkcie: w tym szczególe, który cię tyle kosztuje, i jeszcze w tamtym, którego zazwyczaj nie wypełniasz tak, jak powinieneś, a wiesz o tym. (Kuźnia, 115)

Rachunek sumienia. – Codzienna praca. – Buchalteria, której nigdy nie zaniedbuje ten, kto prowadzi jakiś interes. A czyż istnieje interes, który miałby większą wartość niż „interes” życia wiecznego? (Droga, 235)

Kiedy pracuje się dla Boga, należy mieć „kompleks wyższości”, jak ci już zaznaczyłem. Zapytałeś mnie jednak, czy nie jest to wyrazem pychy. – Nie! To konsekwencja pokory – pokory, która każe mi mówić: Panie, Ty jesteś tym, kim jesteś. Ja zaś jestem nicością. W Tobie są wszelkie doskonałości: potęga, siła, miłość, chwała, mądrość, panowanie, godność...

To przygnębienie spowodowane faktem, że dostrzegasz swoje wady albo że inni je odkrywają, nie ma żadnych podstaw... – Proś o prawdziwą pokorę. (Bruzda, 262)

Nie pragnij błyszczeć niczym pozłacany kurek na dachu potężnego budynku. Choćby lśnił najpiękniej i był umieszczony bardzo wysoko, nie ma to znaczenia dla trwałości budowli. – Obyś był raczej jako ów stary kamienny blok, ukryty pod ziemią, w fundamentach, gdzie nikt cię nie dostrzeże; dzięki tobie dom się nie zawali. (Droga, 590)

Im wyżej postawiony jest pomnik, tym dotkliwsze i niebezpieczniejsze jest potem uderzenie przy upadku. (Bruzda, 269)

To nieprawda, że istnieje sprzeczność między byciem dobrym katolikiem a wierną służbą społeczności obywatelskiej. Podobnie też Kościół i Państwo w świetle powierzonej im przez Boga misji nie mają powodu do konfliktu w prawowitym pełnieniu swojej władzy. Kłamią – tak jest, kłamią! – ci, którzy twierdzą coś przeciwnego. To właśnie oni w imię fałszywej wolności chcieliby, abyśmy my, katolicy, „uprzejmie” powrócili do katakumb. (Bruzda, 301)

Co mam uczynić, aby moja miłość do Pana nie zanikła, powiększała się? – pytasz mnie rozpalony. – Synu, odrzucaj dawnego człowieka, również poprzez ochocze oddanie tych rzeczy, które chociaż same w sobie są dobre, uniemożliwiają ci wyrzeczenie się swojego ja... Mów Panu nieustannie poprzez czyny: Oto jestem, gotów na wszystko, czego zechcesz. (Kuźnia, 117)

Wolność sumienia? Nie! – Ileż nieszczęścia przyniósł narodom i poszczególnym osobom ten godny pożałowania błąd, który pozwala działać wbrew własnym wewnętrznym nakazom. „Wolność sumień” – tak! Gdyż oznacza ona obowiązek słuchania imperatywu wewnętrznego... Aha! Ale dopiero po otrzymaniu solidnej formacji! (Bruzda, 389)

Zawsze rozumiałem odpoczynek jako oderwanie się od codziennych zajęć, nigdy zaś jako dni próżnowania. Odpoczynek oznacza gromadzenie: zbieranie sił, rozwijanie ideałów, robienie planów... Jednym słowem: zmianę zajęcia, aby powrócić potem – z nowym zapałem – do zwykłych zadań. (Bruzda, 514)