Ewangelia (Mt 6, 1-6.16-18)
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej bowiem nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni to lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam, już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie».
Komentarz
Dziś rozpoczyna się Wielki Post, czterdzieści dni przygotowania do Wielkanocy, i Kościół, jak każdego roku, podnosi głos, przypominając chrześcijanom wezwanie do pokuty i osobistego nawrócenia.
Rzuca się w oczy fioletowy kolor szat liturgicznych i welonu nakrywającego tabernakulum. Słowa „pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz” wprowadzają nas w ten okres liturgiczny, który uprzedza najważniejsze tajemnice naszej wiary.
We fragmencie ewangelicznym, do którego rozważenia zaprasza nas Kościół, Pan skupia się na trzech podstawowych czynach osobistej pobożności: jałmużnie, poście i modlitwie.
Nie ma większej ofiary, niż czyste serce (por. Psalm 50), dlatego Pan Jezus, wobec możliwego jedynie zewnętrznego wypełnienia tych praktyk uczy nas, że prawdziwą pobożność należy przeżywać z czystością intencji, w głębokiej bliskości z Bogiem i uciekając od wszelkich zewnętrznych pozorów.
Jeśli czystość serca osiąga się poprzez głębokie zjednoczenie z Bogiem, modlitwa w sposób konieczny powinna być czynnością naznaczoną prostotą z którą szukamy Pana i pozwalamy mu się znaleźć.
„Aby nasze serce było w zgodzie z tym, co głoszą nasze usta”, pisał święty Benedykt w swojej słynnej Regule. I teraz, w tym czasie szczególnej pokuty, możemy powiedzieć także, aby nasze zmysły, nasze ciało i wszystkie nasze działania były w zgodzie z tym co wyrażamy słowami.
Właśnie dlatego modlitwa jest tak związana z postem i jałmużną. To mało prawdopodobne, aby osobiste i pełne miłości spotkanie z naszym Ojcem Bogiem, któremu nie towarzyszą czyny było prawdziwą modlitwą, modlitwą, która daje życie innym i przemienia nasze własne życie.