Ewangelia (J 5, 17-30)
Żydzi prześladowali Jezusa, ponieważ uzdrowił w szabat.
Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam».
Dlatego więc Żydzi tym bardziej usiłowali Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu.
W odpowiedzi na to Jezus im mówił: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie może niczego czynić sam z siebie, jeśli nie widzi Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili.
Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce. Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie pod sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia.
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. Jak Ojciec ma życie w sobie samym, tak również dał to Synowi: mieć życie w sobie. Dał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym.
Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, kiedy wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos Jego: i ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie do życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie do potępienia.
Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Sądzę tak, jak słyszę, a sąd mój jest sprawiedliwy; szukam bowiem nie własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał».
Komentarz
Po uleczeniu człowieka w szabat Jezus zostaje zaatakowany przez faryzeuszy, rzekomo za pogwałcenie ich tradycji, ale głębszy powód jest taki, że twierdził, że jest równy Bogu. W tym fragmencie używa ich zastrzeżeń, aby wyjaśnić swój związek z Ojcem. Rości sobie wiele Boskich atrybutów.
Zaczyna od sugestii, że Jego czyny są dziełem Ojca (J 5, 17). Twierdzenie o boskości złości faryzeuszy (5, 18). Dlatego, kontynuując swój wywód, mówi, że jest w stanie dokonać większych dzieł niż cud, na który narzekają (J 5,20). Twierdzi, że ma władzę nad życiem i śmiercią (J 5,21), władzę sądzenia (J 5, 22) i Boską cześć (J 5, 23). Twierdzi, że ci, którzy odrzucają Jego przesłanie, hańbią Boga (J 5, 24) i że tylko ci, którzy w Niego wierzą, będą mieli życie wieczne (J 5,25). Punktem kulminacyjnym tego fragmentu jest stwierdzenie: „Jak Ojciec ma życie w sobie samym, tak również dał to Synowi: mieć życie w sobie” (J 5, 26), które jest najjaśniejszym filozoficznym stwierdzeniem o Boskości Chrystusa, jakiego moglibyśmy oczekiwać.
Cuda naszego Pana, takie jak uzdrowienie, które wywołało tę konfrontację, dowiodły, że Jego nauki były zatwierdzone przez Boga jako prawdziwe. Ale jedną z Jego głównych nauk było to, że był Bogiem, a dla faryzeuszy było to bardzo trudne do zaakceptowania, nawet mając dowody w postaci cudów. Widzimy z tego fragmentu, że Jezus, gdy Mu się sprzeciwiono, nie wycofał swojego twierdzenia, ale szukał różnych sposobów, aby je z coraz większym naciskiem powtórzyć.
O Bogu dowiadujemy się znacznie więcej, poznając Jezusa Chrystusa, niż w jakikolwiek inny sposób. Kiedy rozważamy Jego działania opisane w Ewangeliach, powinniśmy zawsze pamiętać, że był zarówno Bogiem, jak i człowiekiem. Główną nauką ze wszystkiego, co zrobił, jest to, że to Bóg działał w ten sposób. Dzięki temu możemy osobiście poznać Boga. Podobnie jednym z celów apostolstwa jest skłonienie ludzi do czytania Ewangelii, ponieważ w niej widzą Chrystusa, a „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9).