Ewangelia (Mk 12, 28b-34)
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»
Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».
Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».
Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.
Komentarz
Ewangelia dzisiejszej liturgii ukazuje nam głęboki i ciekawy dialog pomiędzy uczonym w Piśmie a Panem Jezusem. Pytanie jakie do niego kieruje ma wielką wagę, ponieważ chodzi o poznanie jakie jest ostateczny sens przykazań. Ten człowiek być może odczuwał ciężar dużej różnorodności rzeczy, które powinien wypełnić jako członek ludu wybranego i zadawał sobie pytanie dotyczące sensu tak dużego wysiłku. W tym kontekście możemy złączyć się z jego wątpliwościami, i jego pytaniem do Nauczyciela: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»
Pan Jezus nie zwleka z odpowiedzią i wychodząc mu naprzeciw korzysta z Pisma Świętego, aby odpowiedzieć na jego pytanie. Przypomina mu słowa z księgi Powtórzonego Prawa, które każdy pobożny mężczyzna powtarzał co najmniej dwa razy w ciągu dnia: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą” (Pwt 6, 4-5). Pan Jezus używa tej modlitwy, znanej jako Szema Izrael (Słuchaj Izraelu, po hebrajsku), wskazując w ten sposób, że w centrum wiary Izraela znajduje się ostateczny powód i sens wszystkich przykazań: miłość do Boga.
I chociaż uczony w Piśmie zapytał go jedynie o najważniejsze przykazanie, Pan korzysta z okazji, aby przypomnieć mu także drugie najważniejsze, i na nowo korzysta z księgi Pisma świętego. Tym razem cytuje słowa z księgi Kapłańskiej: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Kpł 19, 18).
Pan Jezus przypomina w ten sposób, że miłość do Boga i do bliźniego są istotą wiary i źródłem, z którego wypływają wszystkie przykazania. Zaprasza nas do wzniesienia wzroku i zrozumienia, że jesteśmy powołani nie tylko do wypełnienia określonych obowiązków, ale do życia wielką i hojną miłością, która obejmuje wszystkie aspekty naszego życia, ponieważ jak przypominał święty Josemaría: „Chrystus nie zadowala się “dzieleniem” — żąda wszystkiego” (Droga, nr 155).
Opierając się na tym można zrozumieć, że tak samo jak nasze życie jest złożone i posiada wiele wymiarów, podobnie wiele przykazań będzie skomplikowanych i nie w pełni zrozumiałych w pierwszej chwili. Ważna jest wiedza, że wszystkie przykazania, także te, które wydadzą się nam bardzo skomplikowane, mają swoją głęboką podstawę w żywej i wielkiej miłości, o jaką prosi nas Bóg. Innymi słowy, przykazania są konkretnymi sposobami kochania Boga i osób, które znajdują się blisko nas, umożliwiającymi zastosowanie miłości do konkretnych sytuacji.
Możemy wykorzystać dzisiejszy dzień, aby rozważyć sposób w jaki żyjemy przykazaniami życia chrześcijańskiego -w sposób szczególny tymi, które najbardziej nas kosztują-, i zapytać się, czy patrzymy na nie jako na ciężar, który mamy dźwigać, czy przeciwnie, potrafimy wprowadzić w życie to czego uczy nas Pan i widzimy je jako sposoby konkretyzacji naszej miłości do Boga i do bliźnich.