Ewangelia (J 6, 51-58)

Jezus powiedział do Żydów:

«Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata».

Sprzeczali się więc między sobą Żydzi, mówiąc: «Jak On może nam dać swoje ciało do jedzenia?»

Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.

Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.

Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki».

Komentarz

Słowa Pana Jezusa, które przypomina nam Ewangelia dzisiejszej Mszy otwierają nas na tajemnicę Bożego życia. Pierwsze czytanie daje nam klucz interpretacyjny poprzez księgę Przysłów: to sama Mądrość, która, zbudowawszy dom, przygotowała ucztę, namieszała wina, zastawiła stół i zaprosiła wszystkich do jedzenia i picia, aby weszli na drogi rozsądku i życia (por. Prz 9, 1-6). Oto wprowadzenie do tajemnicy, która mówi i która ofiarowuje się jako pokarm. Tajemnica, miłość Boża, która wyjaśnia samą siebie i która daje się jako pokarm i napój, który przekształca nas dając nam samo życie Boże.

Od kiedy pojawiliśmy się na tym świecie nie przestajemy się uczyć. Uczą nas rodzice, jesteśmy nauczani w instytucjach edukacyjnych, uczymy się od przyjaciół, nabieramy życiowego doświadczenia. Wszystko to jest, w ten czy inny sposób, mądrością. Ale tylko jedna Mądrość jest zdolna dotrzeć do najbardziej ukrytego zakamarka ludzkiego serca, tylko jedna Mądrość może dać nam coś, aby być, a nie jedynie coś, aby mieć. Tą Mądrością jest sam Chrystus, który stał się pokarmem, abyśmy mogli zostać przebóstwieni i uczestniczyć w głębi jego miłości. Ta Mądrość naucza nas od środka, jest Nauczycielką, która ubogaca nas w sposób pokorny i ukryty. Ale, możemy powiedzieć, w pełni prawdziwy, ponieważ tylko ona dociera do najgłębszego tabernakulum osoby.

Psalm dzisiejszej Mszy przypomina nam Bożą obietnicę: «Zbliżcie się, synowie, posłuchajcie, co mówię, będę was uczył bojaźni Pańskiej. Kim jest ten człowiek, który życia pożąda i długich dni pragnie, by się nimi cieszyć? Powściągnij swój język od złego, a wargi swoje od kłamstwa. Od zła się odwróć, czyń, co dobre, szukaj pokoju i dąż do niego» (Ps 34, 12-15). Eucharystia uczy nas nie tylko jako wspomnienie Misterium Paschalnego, ale która mówi nam w głębi naszego serca. A nawet więcej, pozwala nam rozmawiać z Bogiem także poprzez nasze życie, naszą zwyczajną pracę, nasze relacje. A to właśnie dlatego, że jako ofiarowanie nam Ciała i Krwi, otwiera nasze ciało i naszego ducha na zrozumienie i przyjęcie głębokiej prawdy o wszystkich rzeczach oraz zadania troski i rządzenia całym stworzeniem, aby uczynić z niego miejsce spotkania z Bogiem i mieszkanie Boga wśród ludzi.

Nie możemy przebyć drogi na którą Bóg nas zaprasza kiedy nas stwarza, jeśli nie znamy celu ani dróg, które do niego prowadzą oraz tych, które od niego oddalają. Św. John Henry Newman zaznacza, że poprzez swój grzech Adam i Ewa poznali dobro i zło, ale otrzymali to poznanie zanurzając się w złu. Tylko Bóg zna zło nie zanurzając się w nim, nie wpadając w jego szpony. Chrystus, Mądrość Boża, wprowadza nas na boże ścieżki i pozwala nam zrozumieć pułapki zła bez konieczności wpadnięcia w nie. Prosi nas tylko o to, abyśmy Go jedli, abyśmy przyjęli Go jako źródło życia, abyśmy pragnęli go, abyśmy rozmawiali z Nim od serca do serca.

Św. Paweł pisze do Efezjan: «Baczcie pilnie, jak postępujecie: nie jak niemądrzy, ale jak mądrzy. Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe. Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana» (Ef 5, 15-17). Kto sprawia, że możemy czuwać? Kto wspiera nas, abyśmy nie dali się zwieść tylu niebezpieczeństwom? Kto da nam sił, abyśmy nie przestali kierować naszego wzroku ku celowi, do którego dążymy? Eucharystia jest życiem, ponieważ daje nam życie, jako pokarm, którym jest, oraz jako wewnętrzne prawo, prawo miłości, pomaga nam każdego dnia dążyć ku Życiu z większą intensywnością i stałością. Co więcej, Eucharystia nie tylko wzmacnia od wewnątrz każdego z nas, ale wzmacnia całą ludzkość, jednoczy ludzi, buduje Kościół, Ciało Chrystusa.