Ewangelia (Łk 1, 26-38)

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do dziewicy poślubionej mężowi imieniem Józef, z rodu Dawida; a dziewicy było na imię Maryja.

Wszedłszy do Niej, Anioł rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami ». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co by miało znaczyć to pozdrowienie.

Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie on wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».

Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?»

Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. a oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».

Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego».

Wtedy odszedł od Niej Anioł.

Komentarz

Pismo święte daje świadectwo o przypadkach kobiet, które poczynają i rodzą przekraczając ludzkie oczekiwania. Czasami jest to im objawione przez Pana, albo przez Jego posłańca; czasami same kobiety proszą o to Boga. Sara, będąc bezpłodną, urodziła Izaaka (por. Rdz 21, 3); on sam modlił się do Boga, aby jego żona Rebeka, także bezpłodna, poczęła; i urodziła Ezawa i Jakuba (por. Rdz 25, 21). Także Rachela, żona Jakuba była bezpłodna, do momentu, kiedy Bóg uczynił ją płodną (por. Rdz 30, 22-23). Anna, po wytrwałej modlitwie, poczęła i porodziła Samuela (por. 1 Sam 1, 20). Żonie Manoacha anioł pański obwieścił, że będzie miała dziecko; i urodziła Samsona (por. Sdz 13, 24). I Zachariaszowi anioł oznajmił, że Pan wysłuchał jego modlitwy, i że jego żona, niepłodna i będąca już w podeszłym wieku, pocznie i porodzi syna, który przygotuje drogę Mesjaszowi (por. Łk 1, 13).

Bóg jest twórcą życia, jest wierny swoim obietnicom i nie przestaje wysłuchiwać próśb swoich dzieci. W ten sposób przygotowywał swój lud, aby przyjął ostateczne wypełnienie wszystkich proroctw. I w ten sposób, kolejna jego córka, Maryja Panna, poślubiona Józefowi, ukochana Pana, bez zmazy grzechu od poczęcia, została wybrana przed wszystkimi wiekami, aby w jej łonie Jednorodzony Syn Ojca, przez działanie Ducha Świętego, przyjął ludzkie ciało. Niezwykły Boski cud. Dziewczyna z Nazaretu dobrowolnie przyjęła powołanie do bycia dziewiczą Matką Mesjasza. I oddała się na służbę Panu. Liturgia Kościoła pomaga nam kontemplować z zadziwieniem wielkość tego misterium: „Najświętsza Dziewica przyjęła z wiarą Twoje Słowo, przez tajemnicze działanie Ducha Świętego poczęła Syna i z miłością Go nosiła w niepokalanym łonie. On spełnił obietnice dane Izraelowi i objawił się narodom, jako oczekiwany Zbawiciel”^[1].

W momencie kiedy zbliża się Boże Narodzenie, także i my pragniemy przyjąć to wezwanie, przez które staliśmy się dziećmi Bożymi. I złączyć się, z naszym życiem, z bezwarunkową służbą Maryi dla dzieła odkupienia dokonanego przez owoc jej łona. Służbę radosną i oddaną, która przyczyni się do tego, że wielu odkryje także własne powołanie. Święty Josemaría kontemplując “Fiat”, “Niech mi się stanie” Maryi zapisał: „O Matko, Matko! Jednym swoim słowem — fiat — uczyniłaś nas braćmi Boga i dziedzicami Jego chwały. — Bądź błogosławiona!”^[2].

^[1] Prefacja o Zwiastowaniu Pańskim.

^[2] Droga,nr 512.