Ewangelia (Mt 12, 1-8)

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat pośród zbóż. Uczniowie Jego, odczuwając głód, zaczęli zrywać kłosy i jeść ziarna.

Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: «Oto twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat».

A On im odpowiedział: «Czy nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść ani jemu, ani jego towarzyszom, lecz tylko kapłanom?

Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.

Gdybyście zrozumieli, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu».

Komentarz

W dzisiejszej Ewangelii Jezus zaprasza nas do zastanowienia się nad niedzielnym odpoczynkiem. Uczy nas, że nie jest to zwykłe przestrzeganie zasad prawnych, ale że zasady te są podporządkowane większemu przykazaniu: czci dla Boga.

Faryzeusze ścierają się z Jezusem w sprawie szabatu. Jezus, swoim boskim autorytetem, przekazuje ostateczną interpretację Prawa. Bóg nakazał poszanowanie szabatu, ustanowił go i nakazał ludziom wstrzymanie się od pracy w tym dniu. Z czasem nakaz dany przez Boga stawał się coraz bardziej skomplikowany i przekształcił się w zbiór sztywnych reguł: istniało 39 prac zakazanych w szabat.

Ale Jezus uczy nas, jakie jest prawdziwe znaczenie szabatu: oddanie czci Bogu w dniu poświęconym Panu, który przypomina nam, że nasze życie należy i powinno być skierowane do Boga. Aby to zobrazować, podaje przykład króla Dawida, który będąc głodny, zjadł chleby pokładne. Kiedy jesteśmy głodni, spragnieni lub senni, nasz umysł z trudem może być skupiony na Bogu.

Chrześcijanie, podążając za tą samą żydowską tradycją, przenoszą szabat na niedzielę jako dzień, w którym miało miejsce centralne wydarzenie naszego zbawienia: zmartwychwstanie Chrystusa. Szacunek dla niedzielnego odpoczynku przypomina nam o centralnym miejscu Chrystusa w naszym życiu.

Papież Franciszek przypomniał nam, że „niedziela nie jest dniem, aby zatrzeć inne dni, ale aby o nich pamiętać, aby je błogosławić i aby pogodzić się z życiem. Życie jest wspaniałe. Nie jest łatwe, bywa bolesne, ale jest wspaniałe” (Homilia 5 września 2018 r.).

Św. Josemaría mówił, że „odpoczynek oznacza gromadzenie: zbieranie sił, rozwijanie ideałów, robienie planów... Jednym słowem: zmianę zajęcia, aby powrócić potem — z nowym zapałem — do zwykłych zadań” (św. Josemaría, Bruzda, nr 514).

Potrzebujemy odpoczynku, ale aby na nowo skupić naszą głowę i nasze serce na tym, co najważniejsze w naszym życiu: na kochaniu Boga w naszej codzienności. Kiedy więc Jezus gani faryzeuszy, czyni to dlatego, że ich serca odeszły od prawdziwego celu odpoczynku, którym jest oddanie czci Bogu. Wypełniając zbiór pewnych zasad faryzeusze zwracają przykazania na siebie.

Ty i ja też chcemy, aby Bóg był w centrum naszego życia. Niedziela kieruje nasze spojrzenie na Boga, który naprawdę może nas uszczęśliwić, i przypomina nam, by postawić Boga w centrum zwyczajnych obowiązków.