Ewangelia (Mk 12, 35-37)

Jezus, nauczając w świątyni, zapytał: «Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi mocą Ducha Świętego:

„Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje”.

Sam Dawid nazywa Go Panem, jakże więc jest tylko jego synem?» A liczny tłum chętnie Go słuchał.

Komentarz

Wczoraj rozważaliśmy odpowiedź Pana Jezusa na pytanie, które kierował do niego pewien uczony w Piśmie na temat tego które przykazanie jest pierwsze w Bożym prawie i jak Pan odpowiada wskazując na znaną modlitwę Shema Izrael połączoną z miłością bliźniego.

W dzisiejszej Ewangelii przedstawiona jest nauka Pana, która stanowi dużą pomoc do lepszego zrozumienia tajemnicy Jego tożsamości.

Poprzez cała Ewangelię Pan Jezus stopniowo ukazywał ludziom swoją tożsamość, na przykład, kiedy Święty Piotr wyznaje, że jest Mesjaszem (por. Mk 8, 29) albo kiedy ślepy Bartymeusz nazywa go miłosiernym synem Dawida (por. Mk 10, 47-48).

W dzisiejszym fragmencie Pan Jezus naucza swoich uczniów, choć jeszcze w ukrytej formie, że tytuły, które są mu przypisywane są poprawne, ale jeszcze niepełne. To prawda, że Pan Jezus jest Mesjaszem, oczekiwanym synem Dawida, posłańcem Bożym, ale przede wszystkim jest Synem Bożym.

Poprzez pytanie które zadaje Pan Jezus chce naprowadzić ich na to co ich przerasta i spowodować aby zdali sobie sprawę, że Mesjasz nie jest zwyczajnym człowiekiem, ale kimś o boskiej naturze. Mówiąc, że Dawid napisał psalm, który im cytuje (por. Ps 109), Pan Jezus ukazuje mesjańskie znaczenie tych słów: „Rzekł Pan do Pana mego”. Tym drugim Panem jest Mesjasz i tym samym Jezus, który się z nim utożsamia.

W ten sposób tajemniczo wykraczający poza ludzkie schematy Mesjasz zostaje przedstawiony poprzez paradoks, że będąc synem – potomkiem Dawida –, ten jednak nazywa go Panem, ponieważ nie jest tylko synem Dawida, ale przede wszystkim Synem Bożym.