Historia człowieka na ziemi jest historią Bożego miłosierdzia. Od wieczności bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie (Ef 1, 4-5).
Niemniej jednak, z poduszczenia szatana Adam i Ewa zbuntowali się przeciwko planowi Bożemu: tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło (Rdz 3, 5), podszeptywał im książę kłamstwa. I posłuchali go. Nie chcieli niczego zawdzięczać miłości Boga. Próbowali własnymi siłami osiągnąć szczęście, do którego zostali powołani.
Bóg jednak nie odszedł. Od początku czasu, przewidując w swojej nieskończonej Mądrości i Miłości złe korzystanie z wolności przez ludzi, zdecydował się stać się jednym z nas poprzez Wcielenie Słowa — drugiej Osoby Trójcy Przenajświętszej.
Dlatego, zwracając się do szatana, który pod postacią węża kusił Adama i Ewę, zagroził mu: Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej (Rdz 3, 15). Jest to pierwsza zapowiedź Odkupienia, w której widać już postać Kobiety, potomkini Ewy, która będzie Matką Odkupiciela i która z Nim i w posłuszeństwie Jemu zmiażdży głowę piekielnemu wężowi. Światło nadziei zapala się przed rodzajem ludzkim od tej samej chwili, w której zgrzeszyliśmy.
W ten sposób zaczęły się spełniać natchnione słowa — napisane wiele wieków przedtem, zanim Maryja Dziewica przyszła na świat — które liturgia wkłada w usta Maryi z Nazaretu. Pan mnie stworzył, swe arcydzieło, jako początek swej mocy, od dawna, od wieków jestem stworzona, od początku, nim ziemia powstała. Przed oceanem istnieć zaczęłam, przed źródłami pełnymi wody; zanim góry zostały założone, przed pagórkami zaczęłam istnieć; nim ziemię i pola uczynił — początek pyłu na ziemi (Prz 8, 22-26).
Odkupienie świata rozpoczęło się już od pierwszej chwili. Potem, stopniowo, pod natchnieniem Ducha Świętego, prorocy objawiali cechy tej córki Adama, którą Bóg — przewidując zasługi Chrystusa, powszechnego Odkupiciela rodzaju ludzkiego — uchronił od grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów uczynkowych i napełnił łaską, aby uczynić z Niej godną Matkę wcielonego Słowa.
Chrześcijanie, zachwyceni pięknem Maryi, zawsze kierowali do Niej cały szereg pochwał, które Kościół zbiera w liturgii.
To Maryja jest Panną, która pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel (Iz 7, 14). Zostaje też zapowiedziana w Judycie, bohaterce narodu żydowskiego, która osiągnęła zwycięstwo przeciwko potężnemu wrogowi. To do Maryi, w większym stopniu niż do kogokolwiek innego, kierują się następujące pochwały: Tyś wywyższeniem Jeruzalem, tyś chlubą wielką Izraela, tyś wielką dumą naszego narodu […]. Niech cię Pan wszechmogący błogosławi na wieczne czasy (Jdt 15, 9-10).
Chrześcijanie, zachwyceni pięknem Maryi, zawsze kierowali do Niej cały szereg pochwał, które Kościół zbiera w liturgii: ogród zamknięty, lilia pośród cierni, źródło zapieczętowane, brama niebieska, zwycięska wieża przeciw piekielnemu smokowi, raj słodyczy zasadzony przez Boga, gwiazda przyjaciółka rozbitków, Matka najczystsza…
J. A. Loarte