Victimae paschali laudes (Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary ... ) – łacińska sekwencja będąca częścią mszy św., przypisana na niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego, dozwolona w czasie oktawy wielkanocnej. Poprzedza w liturgii śpiew Alleluja. Nazwa pochodzi od pierwszych słów sekwencji.
Zazwyczaj jej autorstwo przypisuje się Wiponowi z Burgundii, XI-wiecznemu poecie i kapelanowi cesarza niemieckiego Konrada II, czasem również szwajcarskiemu kompozytorowi Notkerowi Jąkale, królowi francuskiemu Robertowi II Pobożnemu, bądź francuskiemu poecie i kompozytorowi Adamowi z St. Victor.
Victimae paschali laudes jest (obok Veni Sancte Spiritus, Lauda Sion Salvatorem i Dies irae) jedną z czterech średniowiecznych sekwencji zachowanych w Missale Romanum, opublikowanym w 1570 roku na podstawie uchwał Soboru Trydenckiego. Przed Soborem Trydenckim było wiele innych sekwencji. Więcej
Victimae paschali laudes immolent Christiani. Agnus redemit oves: Christus innocens Patri reconciliavit peccatores. Mors et vita duello conflixere mirando: Angelicos testes, [Credendum est magis soli Mariae veraci Scimus Christum surrexisse | Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy, choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy. Maryjo, Ty powiedz, coś w drodze widziała? Żywego już Pana widziałam grób pusty [Słuszniej wierzyć Marii, świętej, białej głowie, Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy, o Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy. |