KIEDY PAN JEZUS kończy w synagodze swoją mowę o Eucharystii, rozpoczyna się nieoczekiwana dyskusja. «Sprzeczali się więc między sobą Żydzi mówiąc: „Jak On może nam dać [swoje] ciało do spożycia?”» (J 6, 52). Jeśli coś pozostaje dla nas jasne, to fakt, że słuchacze zdali sobie sprawę z realizmu słów Mistrza. Wiedzą, że Pan Jezus nie mówi o zwykłym symbolu. I siła tych słów wywołuje u nich niepokój. Wobec sceptycznej reakcji, Pan nie zmiękcza swojej wypowiedzi; wręcz przeciwnie, na nowo stwierdza konieczność Eucharystii, aby mieć Boskie życie. «Rzekł do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie”» (J 6, 53).
«Słysząc tę mowę ludzie zrozumieli, że Jezus nie był takim Mesjaszem, jakiego pragnęli, który by dążył do zajęcia ziemskiego tronu. Nie szukał porozumień, aby zdobyć Jerozolimę; chciał raczej iść do świętego miasta, aby podzielić los proroków: oddać życie za Boga i za lud. Te chleby, rozmnożone dla tysięcy osób, nie miały zmobilizować do triumfalnego marszu, ale ogłosić ofiarę krzyża, na którym Pan Jezus staje się Chlebem, ciałem i krwią ofiarowanymi na przebłaganie za nasze grzechy»[1].
W tym samym fragmencie odnajdujemy także wspaniałą obietnicę: «Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim» (J 6, 56). Pan Jezus obiecuje nam możliwość życia w Bogu i jednocześnie, że On sam będzie mógł przebywać w nas. «To nie my uczłowieczamy Boga, Naszego Pana, kiedy Go przyjmujemy: to On nas przebóstwia, uwzniośla, podnosi. Jezus Chrystus czyni to, co dla nas jest niemożliwe: czyni nadprzyrodzonym nasze życie, nasze działania, nasze ofiary. Stajemy się przebóstwieni»[2]. Dlatego, «za każdym razem kiedy przyjmujemy Komunię Świętą, coraz bardziej upodabniamy się do Jezusa, coraz bardziej przemieniamy się w Jezusa. Jak chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Pana, tak ci którzy otrzymują je z wiarą zostają przemienieni w żyjącą Eucharystię. (…). Komunia jednocząc nas z Chrystusem, wyrywając z naszego egoizmu, otwiera nas i jednoczy z wszystkimi, którzy są jedno w Nim. Oto cud Komunii świętej: stajemy się tym, co otrzymujemy!»[3].
EUCHARYSTIA jest nazywana znakiem jedności i więzią miłości. Jest tak dlatego, że «komunia święta pogłębia nasze zjednoczenie z Chrystusem. Pierwszym owocem przyjmowania Eucharystii w Komunii jest głębokie zjednoczenie z Chrystusem Jezusem»[4]. Święty Paweł w pierwszym okresie chrześcijaństwa, wyjaśnił jedność, która jest owocem stołu eucharystycznego: «Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba» (1 Kor 10, 16-17). Z tego względu możemy powiedzieć, że Kościół tworzy jedno Ciało; i także z tych względów, jedną z nazw, jaką określa się ten sakrament jest właśnie «komunia».
Święty Josemaría był bardzo świadomy mocy jedności, która opiera się na Eucharystii. Z tego powodu polecił, aby na tabernakulum Rady generalnej Opus Dei umieszczono słowa Pana Jezusa z ostatniej wieczerzy: «Consummati in unum! (J 17,23), zespoleni w jedno. Ponieważ to tak, jakbyśmy wszyscy tutaj byli –mówił założyciel Opus Dei–, złączeni z Tobą, nie porzucając Cię ani w ciągu dnia ani w nocy, śpiewając pieśń dziękczynienia i –dlaczego nie?– prośby o przebaczenie (…). Aby zadośćuczynić, aby podobać się Bogu, aby dziękować»[5].
«Eucharystia jest sakramentem jedności. Ten, kto ją przyjmuje nie może nie być budowniczym jedności (…). Niech ten chleb jedności uleczy nas od ambicji dominowania nad innymi, żądzy gromadzenia dla siebie, od wzniecania niezgody i szerzenia krytyki; niech wzbudzi radość miłości bez rywalizacji, zazdrości i oszczerczych plotek. A teraz, przeżywając Eucharystię uwielbiajmy i dziękujmy Panu za ten najwspanialszy dar: żywą pamięć Jego miłości, która tworzy z nas jedno ciało i prowadzi nas do jedności»[6].
«JAK MNIE POSŁAŁ żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie» (J 6, 57). Zjednoczenie, komunia pomiędzy Panem Jezusem a Ojcem jest wzorem, aby żyć w Bogu. Ta jedność wyraża się w pragnieniu złączenia się zawsze z Jego wolą. I, w każdej Eucharystii, Bóg daje nam siłę, aby to osiągnąć: «Jeśli dobrze przeżyjemy Mszę świętą, jakże potem przez resztę dnia nie trwać myślami przy Panu, z troską o to, by nie porzucać Jego obecności, by pracować, tak jak On pracował, i kochać, tak jak On kochał?»[7].
Poprzez naszą duszę kapłańską możemy przekształcić każdy dzień w Mszę świętą; możemy złączyć naszą codzienną pracę z ofiarą Chrystusa na Kalwarii, która urzeczywistnia się na ołtarzu. Tę jedność możemy zobaczyć w symbolu kropli wody, jaką kapłan dodaje do wina, kiedy przygotowuje dary, mówiąc: «Przez to misterium wody i wina daj nam, Boże, udział w Bóstwie Chrystusa, który przyjął nasze człowieczeństwo»[8]. Słusznie naucza Katechizm, że «w Eucharystii ofiara Chrystusa staje się także ofiarą członków Jego Ciała. Życie wiernych, składane przez nich uwielbienie, ich cierpienia, modlitwa i praca łączą się z ofiarą Chrystusa»[9].
Chrystus kończy swoją mowę w synagodze mówiąc: «Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki» (J 6, 58). Pan Jezus, który zstąpił z Nieba dzięki twierdzącej odpowiedzi swojej matki, jest chlebem żywym, który daje życie. «Maryja z Nazaretu, ikona rodzącego się Kościoła, jest wzorem wskazującym, jak każdy z nas powinien przyjmować dar, jaki Jezus czyni z siebie samego w Eucharystii»[10].
[1] Benedykt XVI, Anioł Pański, 19 sierpnia 2012 r.
[2] Św. Josemaría, Notatki z rozważania, 14 kwietnia 1960 r.
[3] Franciszek, Audiencja generalna, 21 marca 2018 r.
[4] Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1391.
[5] Św. Josemaría, W dialogu z Panem, homilia Zgromadzeni w jedności.
[6] Franciszek, Homilia w uroczystość Bożego Ciała, 18 czerwca 2017 r.
[7] Św. Josemaría, To Chrystus przechodzi, nr 154.
[8] Mszał rzymski, Przygotowanie darów.
[9] Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego, nr 281.
[10] Benedykt XVI, Adhortacja Sacramentum Caritatis, nr 33.