Opus Dei

Augustyn z Hippony urodził się w 354 w Tagaście a zmarł w 430 w Hipponie. Został nazwany „Doktorem Łaski” i był jednym z największych myślicieli pierwszego tysiąclecia po Chrystusie.

Cecilia urodziła się w katolickiej rodzinie w Ontario (Kanada). Wiara, którą otrzymała w dzieciństwie, pochodzi w pewnym stopniu od jej pradziadka, angielskiego intelektualisty Malcolma Muggeridge’a, oraz jego niestrudzonego poszukiwania prawdy. Dziedzictwem, które pozostawił swojej rodzinie, jest ten duch dociekania i oddania. W swoim powołaniu jako numeraria pomocnicza w Opus Dei Cecilia pragnie, poprzez swoją pracę zawodową, pomagać ludziom odkrywać, że są kochani przez Boga i zbliżać się do Niego

Podczas swojej wizyty w Kolumbii, ksiądz Fernando Ocáriz, prałat Opus Dei, rozmawiał z SEMANA między innymi o otwartości Kościoła katolickiego i kryzysie powołań. Podkreślił konieczność odzyskania nadziei.

Rekolekcje to coroczna kilkudniowa przerwa na modlitwę. Pod względem duchowym jest to odpowiednik przeglądu technicznego pojazdów lub lekarskiego badania okresowego ludzi.

Comiesięczne dni skupienia są środkiem formacji w wierze dla młodych ludzi.

Katecheza św. Jana Pawła II z 23 lipca 1997 r.

Święty Mikołaj z Bari; święty Jan Maria Vianney; święty Pius X; święty Tomasz More i święta Katarzyna ze Sieny to pięcioro świętych orędowników Dzieła. Ta książka opowiada o tym, jak zostali wybrani i jakie sprawy powierzono każdemu z nich. Publikujemy trzeci rozdział.

„Quicumque vult salvus esse, ante omnia opus est, ut teneat catholicam fidem (Symbol Quicumque, nr 1). Podtrzymanie tej wiary katolickiej nie jest ciężarem dla zakochanej duszy, jest wewnętrzną potrzebą, której udziela nam łaska” (św. Josemaria)

W pracy nad formacją chrześcijańską młodych ludzi Opus Dei ma do dyspozycji szereg środków formacyjnych. Najważniejszym z nich są kursy formacyjne, które stanowią zasadniczy element. Kursy te nazywane są również kręgami lub lekcjami św. Rafała.

Z okazji uroczystości Wniebowzięcia Matki Bożej, Prałat Opus Dei zaprasza nas do życia “w niebie i zarazem na ziemi”: do skupieniu naszej uwagi na Bogu, a jednocześnie do twardego stąpania po ziemi.