Opus Dei

Szukasz towarzystwa przyjaciół, którzy przez swoje rozmowy, serdeczność oraz towarzystwo uczynią znośniejszym wygnanie na tym padole – chociaż nawet przyjaciele niekiedy zdradzają. – Nie wydaje mi się to niczym złym. Ale… czemu nie szukasz, z każdym dniem coraz usilniej, towarzystwa oraz rozmowy z tym Wielkim Przyjacielem, który nigdy nie zawodzi? (Droga, 88)

Czasami ktoś mi mówił: „Ojcze, czuję się zmęczony i oziębły; i kiedy się modlę bądź wypełniam inną praktykę pobożności, wydaje mi się, że odgrywam komedię...”.

Zawsze rozumiałem modlitwę chrześcijanina jako miłosną rozmowę z Jezusem, której nie należy przerywać nawet w chwilach, kiedy fizycznie jesteśmy oddaleni od Tabernakulum, gdyż całe nasze życie jest pieśnią ludzkiej miłości zwróconej ku Bogu... a kochać możemy zawsze. (Kuźnia, 435)

Prawdziwej modlitwie, która obejmuje całego człowieka, sprzyja nie tyle samotność pustyni, ile raczej skupienie wewnętrzne. (Bruzda, 460)

W każdym dniu czyń wszystko to, co możesz, aby poznać Boga, aby obcować z Nim, aby zakochać się coraz bardziej i nie myśleć o niczym innym niż o Jego miłości i o Jego chwale. Wykonasz ten plan, synu, jeśli nie porzucisz – za nic! – swojego ustalonego czasu modlitwy, przebywania w obecności Bożej (za pomocą aktów strzelistych i komunii duchowych, by się rozpalić), swojej Mszy Świętej przeżywanej bez pośpiechu, swojej pracy dobrze wykonywanej dla Niego. (Kuźnia, 737)

Jedyny sposób poznania Jezusa: obcować z Nim! W Nim znajdziesz zawsze Ojca, Przyjaciela, Doradcę, Współpracownika we wszystkich szlachetnych działaniach twojego codziennego życia... – A dzięki temu obcowaniu zrodzi się Miłość. (Bruzda, 662)

Widzę siebie jako biednego ptaszka, który – przyzwyczajony jedynie przelatywać z drzewa na drzewo lub co najwyżej na balkon trzeciego piętra... pewnego dnia swego życia zdobył się na odwagę, by dolecieć aż na dach skromnego domu, któremu daleko było do drapacza chmur...

Ofiarowując ci Życie Chrystusa, wpisałem dedykację: „Obyś szukał Chrystusa. Obyś znalazł Chrystusa. Obyś ukochał Chrystusa”. – To trzy wyraźne etapy. Czy próbowałeś przebyć przynajmniej pierwszy z nich? (Droga, 382)

Jeżeli naprawdę chcesz być duszą pokutującą – pokutującą i radosną – powinieneś nade wszystko strzec czasu modlitwy – modlitwy zażyłej, szczodrej, długiej – i powinieneś zabiegać o to, by nie modlić się bez ładu i składu, lecz o stałej godzinie, zawsze kiedy to możliwe. Nie ustępuj w tych szczegółach. Bądź niewolnikiem tego codziennego kultu Bożego, a zapewniam cię, że będziesz się czuć nieustannie radosny. (Bruzda, 994)

Piszesz do mnie: „Modlitwa to rozmowa z Bogiem. Ale o czym?”. – O czym? O Nim, o tobie. O twoich radościach, smutkach, sukcesach i niepowodzeniach, o szlachetnych ambicjach, o codziennych troskach… i o słabościach! Dziękczynienie i prośby: Miłość i zadośćuczynienie. Jednym słowem, poznać Boga i poznać siebie: „obcować z Nim!”. (Droga, 91)