Ewangelia (Mt 13, 10-17)

Uczniowie przystąpili do Jezusa i zapytali: «Dlaczego mówisz do nich w przypowieściach?»

On im odpowiedział: «Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane, i w nadmiarze mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą nawet to, co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że patrząc, nie widzą, i słuchając, nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza:

„Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli, i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił”.

Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli».

Komentarz

Uczniowie zapytali Jezusa, dlaczego mówił w przypowieściach. Nauczyciel daje im do zrozumienia, że głosi „tajemnice królestwa”. Są one trudne do bezpośredniego zrozumienia przez ludzi. Dlatego używa języka przenośni, obrazów, które są bliskie słuchaczom i które w sposób zawoalowany odnoszą się do tajemnic.

W wyjaśnieniu uczniom Jezus mówi: „Bo kto ma, temu będzie dodane, i w nadmiarze mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą nawet to, co ma” (w. 12). Zwrot ten wzbudza w nas niepokój, bo wydaje się, że jest niesprawiedliwy. Tymczasem Jezus wyjaśnia w ten sposób, że kto nie przyjmuje Ewangelii i łaski chętnie, staje się niezdolny do jej zrozumienia i otrzymania więcej. Natomiast ci, którzy dobrowolnie pozwalają się przemieniać przez słowo Boże – co czynili uczniowie – nie tylko otrzymują łaskę nawrócenia, ale stają się zdolni do otrzymania jeszcze więcej łaski.

Zaskakujący jest cytat z Izajasza, którym posługuje się Pan Jezus: „żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli, i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił” (w. 15). W rzeczywistości Pan ucieka się tutaj do ironii, właśnie po to, aby ubolewać, że jego słuchacze poprzez swoją wolną odpowiedź wypełniają proroctwo Izajasza, pomimo gorliwości Pana, aby ich zbawić. Rzeczywiście, chociaż wielu widziało cuda dokonywane przez Jezusa i byli bardziej zdolni do zrozumienia jego słów niż dwunastu, dobrowolnie odrzucali to wezwanie i pogrążali się w umyślnej ślepocie.

W naszym codziennym życiu może się zdarzyć, że nie rozumiemy jakiegoś punktu naszej wiary, moralności albo jakiegoś zdarzenia, które sprawia nam ból i wydaje się niesprawiedliwe. W takich sytuacjach zaufajmy nie naszemu własnemu rozeznaniu, ale Panu, który zaprasza nas do podniesienia oczu i spojrzenia z perspektywy nadprzyrodzonej. To normalne, że czasem nie rozumiemy pewnych rzeczy i to jest moment, aby zaufać Panu i prosić Ducha Świętego o światło, aby zrozumieć. Nawet uczniowie nie byli w stanie wszystkiego pojąć. Głębokie i wyzwalające przesłanie zawarte w przypowieściach Jezusa może być przyswojone tylko przez tych, którzy pokładają swoją ufność w Panu.