Ewangelia (Łk 2, 21-24)
Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.
Gdy upłynęły dni Ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
Komentarz
Dziś obchodzimy w Kościele wspomnienie Najświętszego Imienia Jezus. Uroczyste obchodzenie tego wspomnienia ma swoje korzenie w XIV wieku, kiedy Święty Bernardyn ze Sieny, misjonarz franciszkański, zaczął rozpowszechniać kult dla imienia Jezus. Czynił to pokazując tabliczkę, na której widniał obraz Eucharystii, z wychodzącymi od niej promieniami i literami „IHS”, które oznaczają „Iesus Hominum Salvator”, to znaczy, „Jezus Zbawiciel ludzi”.
Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam, że zgodnie z prawem Mojżeszowym (Wj 13, 11-16), osiem dni po narodzeniu pierworodnego syna, rodzice powinni udać się do Świątyni, aby go obrzezać. A po upłynięciu czterdziestu dni od narodzenia, powracali do świątyni, aby ofiarować je i dokonać obrzędu oczyszczenia matki.
To zaskakujące, że w tym fragmencie Ewangelii, Jezus, nasz Zbawiciel, wydaje się, że jest tym, który sam jest wykupiony. I Maryja, która jest całkowicie czysta, udaje się do świątyni, aby poddać się oczyszczeniu. Ta Ewangelia mówi nam o pokorze Boga i Najświętszej Maryi Panny.
To jest jedna z nauk, jakie możemy wysnuć z dzisiejszej Ewangelii: Jezus i Maryja wypełniają to, czego pragnie Bóg. Oni tego nie potrzebują, a mimo to, podejmują to z chęcią. Ile razy mnie i ciebie kosztuje wypełnienie woli Bożej w naszym życiu. Wiele razy możemy zbuntować się wobec codziennych trudności, wobec nieprzewidzianych sytuacji zdarzających się każdego dnia. Tyle razy mówimy Bogu “nie”. I stawiamy naszą wolę ponad wolą Boga. Jezus i Maryja pokazują nam na czym polega prawdziwa pokora: na wypełnieniu woli Boga z radością. Święty Josemaría mówił, że „modlitwa to pokora człowieka, który uznaje swoją głęboką nędzę oraz wielkość Boga, do którego zwraca się z uwielbieniem, tak iż wszystkiego oczekuje od Niego, a niczego od siebie” (Bruzda, nr 259). Tego właśnie uczy nas Święta Rodzina, warto wypełnić wolę Boga, ponieważ to właśnie stanowi drogę do naszego szczęścia.
Ewangelia pokazuje nam także jak wielką wartość mają ofiary w oczach Boga. Żydowski historyk Józef Flawiusz napisał jak jedynie podczas świąt paschalnych w roku 70 po Chrystusie, kapłani świątyni ofiarowali na ołtarzu 256 500 baranków. Ofiary i dary w Starym Testamencie nie były pomyślane, aby zbawić, ale aby pouczyć (por. Ga 3, 24). Oddając Bogu te ofiary, każdy z członków ludu Izraela uczył się ofiarowywać w sposób wolny samego siebie i cieszenia się wolą Boga. Taki jest prawdziwy sens ofiary: oddanie się do dyspozycji bożym planom. My chrześcijanie mamy wielkie szczęście, że dodatkowo możemy uczestniczyć w ofierze Chrystusa podczas Mszy Świętej. Ta ofiara, w odróżnieniu od ofiar starotestamentalnych, jest zbawcza.
Łacińskie słowo sacrificium, które tłumaczymy na polski jako ofiara, pochodzi od słów „sacrum” i „facere”, to znaczy „czynić świętymi” różne rzeczy, albo także czcić, czy ofiarowywać. Józef i Maryja ofiarowują parę synogarlic i dwa gołębie. Dają Bogu ofiarę, oddają mu cześć, oddają się Mu, wiedząc, że od Niego pochodzi zbawienie. Tak jak mówi Papież Franciszek: „Zbawienie znajduje się w imieniu Jezus. Powinniśmy dać temu świadectwo: On jest jedynym zbawicielem”.
Jezus jest naszym zbawicielem, to właśnie uroczyście obchodzimy we wspomnienie Najświętszego Imienia Jezus. Skutkiem tego jest świadomość, że cały czas Pan Bóg patrzy na nas z miłością. I jest to spojrzenie w obie strony. Kiedy patrzymy na Dzieciątko w grocie betlejemskiej, w tym samym momencie Bóg patrzy na nas z miłością. Zwróćmy się do Maryi, abyśmy potrafili oddawać cześć imieniu Jezus w każdej chwili naszego dnia.