Opus Dei

Raymond Lee jest marynarzem na statkach handlowych. Z portu w Hong Kongu pływa po całym świecie. W tym wywiadzie opowiada, jak żyje swoją wiarą na pełnym morzu, w czym pomocą jest mu duch Opus Dei.

„W jaki sposób odkrywa się u siebie samego i proponuje komuś innemu szczególne powołanie?” W ramach przygotowania do Synodu Biskupów rozpoczynamy drugi cykl tekstów o powołaniu.

"Na mocy Chrztu świętego jesteśmy powiernikami słowa Chrystusa, który uśmierza, rozpłomienia i napełnia pokojem zranione sumienia".

Bóg jest kochającym Ojcem, który stworzył człowieka, żeby osiągnąć szczęście. Ale człowiek był nieposłuszny i ponad Bożą Miłość wybrał siebie.

Artykuł opublikowany kilka lat temu w L’Osservatore Romano na temat przekazywania orędzia chrześcijańskiego nie stracił na aktualności.

Wśród ruin Forum Romanum, łatwo przychodzi do głowy porównanie, tyle razy używane przez św. Josemaríę, by w paru słowach opisać Opus Dei: najłatwiejszym sposobem zrozumienia Opus Dei jest wspomnienie pierwszych chrześcijan.

"Czczę z całych moich sił Rzym Piotra i Pawła, skąpany w krwi męczenników, ośrodek, z którego wyszło tylu, by szerzyć w całym świecie zbawienne słowo Chrystusa".

25 czerwca 1946 roku św. Josemaría stanął po raz pierwszy na Placu Świętego Piotra, za chwilę miało spełnić się jedno z jego życiowych marzeń: móc modlić się przy grobie św. Piotra.

Wspomnienie pierwszych chrześcijan, surowość starożytnej drogi, ruiny wspaniałych starych budowli, cyprysy i sosny wzdłuż drogi, cisza i samotność na Via Appia stały się uwieńczeniem dnia, w którym św. Josemaría otrzymał pozwolenie na urządzenie pierwszego tabernakulum w ośrodku w Rzymie.

Ruiny Koloseum są wymownym świadectwem wielkości starożytnej cywilizacji rzymskiej i jednocześnie jej nędzy i marności.