Opus Dei

Jak rozmawiać z dziećmi o seksualności? Druga część «Working on Trust».

Streszczenie Prawa jako „miłości do Boga ponad wszystko i do bliźniego jak siebie samego” to nie jakiś nakaz. Nie można żądać miłości i Bóg jedynie zaprasza nas do uczestnictwa w niej po okazaniu człowiekowi swojej nieskończonej miłości i troski.

Siłę napędową apostolstwa stanowi miłość, która jest darem Bożym: „w dziecku Bożym przyjaźń i miłość stanowią jedno: Boskie światło, które daje ciepło” (Kuźnia, 565). Kościół wzrasta dzięki miłości swoich wiernych, a dopiero potem pojawia się Jego struktura i organizacja, jako owoc tej miłości i aby służyć Kościołowi.

Wezwanie Pana, aby być doskonałym «jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski» (Mt 5, 48) oznacza wezwanie do życia jak dzieci Boże, świadome wartości, jaką mamy w Jego oczach, w oparciu o nadzieję i radość, która rodzi się z tego, że czujemy się dziećmi tak dobrego Ojca.

Papież Franciszek wybrał jako hasło słowa "Miserando atque eligendo" pochodzące z tekstu, w którym św. Beda komentował powołanie św. Mateusza.

„Świętość jest też parezją” - pisze papież Franciszek w adhortacji apostolskiej Gaudete et exsultate (nr. 129-39). Warto sprawdzić, co kryje się za tym neologizmem o greckich korzeniach. W Nowym Testamencie termin ten pojawia się wiele razy; przekładany jest jako „śmiałość”, „entuzjazm” oraz „swobodne przemawianie z zapałem apostolskim”.

Żyć z poczuciem misji oznacza czuć się posłanym przez Pana do tego, by nieść Jego miłość ludziom wokół nas. A to zakłada decydowanie w każdym momencie – pod wpływem Ducha Świętego – jak postąpić, aby nasze działanie było zgodne z tą misją, która nadaje sens i cel naszej ziemskiej wędrówce.

Katecheza św. Jana Pawła II z 23 lipca 1997 r.

Dobrowolne czyny przyczyniają się do wytworzenia afektywnej współmierności z dobrem, ku któremu porusza się wola. Do tego fundamentalne okazuje się pragnienie prawdziwego dobra i uwzględnianie czasu. W ten sposób w pełni żyje się rzeczywistością, która pozwala nam odkryć niezmierzoną panoramę świata wewnętrznego.

Niektórzy ludzie, myśląc o formacji, mają skłonność do traktowania jej jako pewnej wiedzy. Takie podejście jest jednak niewystarczające: zrozumienie integralności osoby wymaga myślenia o formacji jako o sposobie bycia. Chodzi o cel o wiele wyższy — o zanurzenie się w tajemnicy Chrystusa i przyzwolenie, żeby łaska przeobrażała nas stopniowo, aby upodobnić nas do Niego.