Opus Dei

Papież Franciszek wybrał jako hasło słowa "Miserando atque eligendo" pochodzące z tekstu, w którym św. Beda komentował powołanie św. Mateusza.

Wezwanie Pana, aby być doskonałym «jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski» (Mt 5, 48) oznacza wezwanie do życia jak dzieci Boże, świadome wartości, jaką mamy w Jego oczach, w oparciu o nadzieję i radość, która rodzi się z tego, że czujemy się dziećmi tak dobrego Ojca.

„Świętość jest też parezją” - pisze papież Franciszek w adhortacji apostolskiej Gaudete et exsultate (nr. 129-39). Warto sprawdzić, co kryje się za tym neologizmem o greckich korzeniach. W Nowym Testamencie termin ten pojawia się wiele razy; przekładany jest jako „śmiałość”, „entuzjazm” oraz „swobodne przemawianie z zapałem apostolskim”.

Żyć z poczuciem misji oznacza czuć się posłanym przez Pana do tego, by nieść Jego miłość ludziom wokół nas. A to zakłada decydowanie w każdym momencie – pod wpływem Ducha Świętego – jak postąpić, aby nasze działanie było zgodne z tą misją, która nadaje sens i cel naszej ziemskiej wędrówce.

Dobrowolne czyny przyczyniają się do wytworzenia afektywnej współmierności z dobrem, ku któremu porusza się wola. Do tego fundamentalne okazuje się pragnienie prawdziwego dobra i uwzględnianie czasu. W ten sposób w pełni żyje się rzeczywistością, która pozwala nam odkryć niezmierzoną panoramę świata wewnętrznego.

Niektórzy ludzie, myśląc o formacji, mają skłonność do traktowania jej jako pewnej wiedzy. Takie podejście jest jednak niewystarczające: zrozumienie integralności osoby wymaga myślenia o formacji jako o sposobie bycia. Chodzi o cel o wiele wyższy — o zanurzenie się w tajemnicy Chrystusa i przyzwolenie, żeby łaska przeobrażała nas stopniowo, aby upodobnić nas do Niego.

"Moje małżeństwo i doświadczenie bycia ojcem wzmocniło mnie i sprawiło, że jestem lepszy w pracy zawodowej. Znam zbyt wiele osób definiujących siebie poprzez swoje "kariery". Też taki byłem..." - Daniel Plazek, inżynier sprzedaży z Pittsburga i ojciec 7 dzieci.

Chrześcijanie zabrali martwe ciało Piotra i pochowali je na zboczu wzgórza Watykańskiego. Grób był skromny, ziemny, jednak od samego początku zamienił się w cel częstych wizyt chrześcijan rzymskich. Łatwo wyobrazić sobie wzruszenie, jakie odczuwali, wspominając owocne apostolstwo Piotra w Rzymie.

„W jaki sposób odkrywa się u siebie samego i proponuje komuś innemu szczególne powołanie?” W ramach przygotowania do Synodu Biskupów rozpoczynamy drugi cykl tekstów o powołaniu.

"Na mocy Chrztu świętego jesteśmy powiernikami słowa Chrystusa, który uśmierza, rozpłomienia i napełnia pokojem zranione sumienia".