1. Dlaczego Opus Dei zostało ustanowione (erygowane) jako prałatura personalna?
Ponieważ jest to najbardziej odpowiednia forma prawna dla Opus Dei w Kościele, odpowiadająca jego charyzmatowi założycielskiemu i najlepiej odzwierciedlająca jego powszechny charakter.
Prałatury personalne powstały na życzenie Ojców Soboru Watykańskiego II, a następnie zostały włączone do Kodeksu Prawa Kanonicznego (kan. 294-297). Jest to szczególnie elastyczna forma prawna, która pozwala odpowiedzieć na nowe potrzeby ewangelizacyjne, które pojawiają się w naszym społeczeństwie, a których zwykła opieka duszpasterska nie może w pełni zaspokoić.
Rzeczywistość Opus Dei, które rozciąga się na cały świat i jest obecne w ponad sześćdziesięciu krajach, bardzo dobrze wpisuje się w formę prawną prałatury personalnej o zasięgu międzynarodowym.
Jest to instytucja podlegająca powszechnemu prawu Kościoła, co pozwala uniknąć wszelkiej „wyjątkowości” w relacjach z diecezjami.
I jest to instytucja o charakterze świeckim, co doskonale odpowiada naturze Opus Dei, z duchowością skierowaną do świeckich, do ludzi, którzy żyją pośród świata i którzy nie potrzebują żadnego szczególnego poświęcenia, poza tym, które otrzymali w Sakramencie Chrztu.
2. Dlaczego Opus Dei było pierwszą instytucją o tym nowym statusie?
Ponieważ status ten był jakby szyty na jego miarę, a zmiana statusu prawnego Opus Dei była przez lata przedmiotem dogłębnych badań.
Jan Paweł I, a później Jan Paweł II, poprosił ks. Álvaro del Portillo, pierwszego następcę św. Josemaríi na czele Opus Dei, aby kontynuował prace nad statutem do czasu, aż Opus Dei będzie miało odpowiednią formę kanoniczną.
3. Jaka jest misja Opus Dei?
Krzewienie pełni życia chrześcijańskiego w świecie, w duchu całkowicie świeckim, przeżywanego w jedności powołania przez duchownych i świeckich. Nowość charyzmatu Opus Dei polega na harmonijnym połączeniu tych trzech cech.
O takim rozwiązaniu Założyciel marzył praktycznie od czasu założenia Opus Dei w 1928 roku.
4. Co oznacza termin „prałatura personalna”?
Termin „personalny” (odnoszący się do osób) jest używany w celu odróżnienia go od terminu „terytorialny”. Zazwyczaj okręgi kościelne – na przykład diecezje – są okręgami terytorialnymi, to znaczy są wyznaczone przez terytorium.
Jednak prawo kanoniczne przewiduje inne rodzaje struktur, które zostały utworzone w odpowiedzi na różne potrzeby duszpasterskie, takie jak ordynariaty wojskowe lub ordynariaty dla katolików wschodnich.
Prałatury personalne zależą od papieża, podobnie jak wszystkie okręgi kościelne, poprzez Kongregację Biskupów.
Prałaturę personalną Opus Dei jest powierzona prałatowi, który kieruje nim jako ordynariusz. Jest nim obecnie ks. Fernando Ocáriz.
W tym względzie św. Jan Paweł II potwierdził: „Pragnę podkreślić, że przynależność wiernych świeckich zarówno do własnego Kościoła partykularnego, jak i do prałatury, do której są włączeni, sprawia, że szczególna misja prałatury zbiega się z wysiłkiem ewangelizacyjnym każdego Kościoła partykularnego, tak jak to przewidział Sobór Watykański II, gdy pragnął figury prałatury personalnej” (Przemówienie z 17 marca 2001 r., nr 1).
5. Czy po ustanowieniu Opus Dei jako prałatury nastąpiła zmiana w jego relacjach z władzami kościelnymi?
Erygowanie Opus Dei jako prałatury pozwoliło lepiej ukazać jego specyfikę w Kościele i było bardzo korzystne dla stosunków z władzami kościelnymi. Opus Dei zostało ustanowione prawnie jako część hierarchicznej organizacji Kościoła.
Podobnie jak w przypadku innych okręgów personalnych, prawo przewiduje odpowiednie systemy i normy dla koordynacji prałatur personalnych z okręgami terytorialnymi.