Opus Dei

Prawo wieczne, prawo naturalne, Nowe Prawo lub Prawo Chrystusa, ludzkie prawa polityczne i kościelne są prawami moralnymi w bardzo różnym sensie, chociaż wszystkie mają coś wspólnego. Sumienie formułuje „obowiązek moralny w świetle prawa naturalnego, jest „najbliższą normą moralności osobistej”. W celu ukształtowania prawego sumienia konieczne jest kształcenie inteligencji w poznaniu prawdy, w czym chrześcijanin może liczyć na pomoc Magisterium Kościoła.- oraz kształcenie woli i uczuć poprzez praktykę cnót.

Jedynie działania dobrowolne mogą stanowić przedmiot właściwej oceny moralnej. Podstawowym elementem formacji i życia chrześcijańskiego jest kształcenie w zakresie złożonego świata uczuć. Środkiem do zapanowania nad emocjami jest nabywanie nawyków moralnych zwanych cnotami. Przedmiot, intencja i okoliczności stanowią „źródła" lub elementy konstytutywne moralności ludzkich czynów. Czyn moralnie dobry zakłada jednocześnie dobro przedmiotu, celu i okoliczności.

Życie chrześcijanina to życie człowieka jako dziecka Bożego w Chrystusie za pośrednictwem Ducha Świętego. Działanie Ducha Świętego w duszy chrześcijanina, oprócz udzielania łaski uświęcającej i cnót teologalnych, przekazuje natchnienia i łaski aktualne, a także ma konkretny przejaw w tym, co Kościół nazywa darami Ducha Świętego. Dekalog zawiera zbiór poważnych zobowiązań, ale jest też i przede wszystkim instrukcją, nauką, jak żyć.

Pierwsze przykazanie Dekalogu ma charakter egzystencjalny: stanowi dla człowieka jedyny możliwy fundament szczęśliwego życia. Najwyższa przyczyna godności ludzkiej polega na powołaniu człowieka do zjednoczenia z Bogiem. Miłość do Boga musi obejmować miłość do tych, których Bóg kocha. Drugie przykazanie zabrania wszelkiego niewłaściwego używania imienia Boga, a w szczególności bluźnierstwa.

Człowiek, wezwany do uczestnictwa w mocy stwórczej Boga, doskonaląc świat za pośrednictwem swojej pracy, powinien również przestać pracować dnia siódmego, aby poświęcić go na kult Boży oraz by odpocząć. Niedzielę święci się przede wszystkim uczestnictwem we Mszy Świętej. Kościół wprowadził ten obowiązek, by jego dzieciom nie zabrakło pożywienia absolutnie niezbędnego do tego, by żyli jako dzieci Boże.

Czwarte przykazanie jest punktem łączącym i przejściem między poprzednimi trzema a kolejnymi sześcioma: w relacjach rodzinnych trwa w pewien sposób tajemnicze przenikanie się Bożej i ludzkiej miłości , która jest początkiem każdej osoby. Rodzice mają obowiązek stworzyć dom, przestrzeń rodzinną, w której można żyć miłością, przebaczeniem, szacunkiem, wiernością i bezinteresowną służbą.

Nikt nie może, w żadnym wypadku, rościć sobie prawa do bezpośredniego zabicia niewinnego człowieka. Piąte przykazanie zabrania również uderzania, ranienia lub czynienia jakiejkolwiek niesprawiedliwej krzywdy sobie lub bliźniemu na ciele, czy to przez siebie, czy przez innych, jak również krzywdzenia go raniącymi słowami lub życzenia mu krzywdy. W odniesieniu do aborcji i eutanazji trzeba pamiętać, że szacunek dla życia musi być uznany za granicę, której jednostka czy państwo nie może przekraczać.

Płciowość porusza intymny wymiar osoby ludzkiej. Prawdziwe wychowanie do czystości nie jest jedynie informacją o aspektach biologicznych, ale pomaga w refleksji nad wartościami osobowymi i moralnymi, które pojawiają się w relacjach emocjonalnych z innymi ludźmi. Grzechy przeciwko szóstemu przykazaniu są nieudolną próbą wypełnienia pustki prawdziwej miłości, za którą tęskni serce.

Życie chrześcijańskie stara się uporządkować dobra tego świata ku Bogu i miłości braterskiej. Ważne jest zarówno umiarkowanie w ich używaniu i posiadaniu, jak i sprawiedliwość, która zabezpiecza prawa bliźniego. Do tych dwóch cnót należy dodać solidarność. Ósme przykazanie zabrania przeinaczania prawdy w relacjach z bliźnimi. Chrześcijanie mają obowiązek dawać świadectwo o Prawdzie, którą jest Chrystus i uznawać Go przed ludźmi.

Dziewiąte i dziesiąte przykazanie odnosi się do wewnętrznych aktów odpowiadających grzechom przeciwko szóstemu i siódmemu przykazaniu. Grzechy wewnętrzne mogą wykrzywiać sumienie. Walka z grzechami wewnętrznymi jest częścią chrześcijańskiego dążenia do kochania całym sercem, całym umysłem i ze wszystkich sił. Czystość serca oznacza posiadanie świętego sposobu odczuwania.