Opus Dei

Bóg błogosławi zwyczajność życia rodzinnego i chce być jego częścią. Księga Tobiasza może nam pomóc na nowo to odkryć.

Pewność, że Bóg nas kocha jest żywym źródłem nadziei, z którego stale tryskają zdroje radości i pokoju, czyniąc życie nasze i naszych bliskich bardziej owocnym.

„Ta droga streszcza się w jednym jedynym słowie: miłować. Miłować – to znaczy mieć wielkie serce, współczuć troskom tych, którzy nas otaczają, umieć przebaczać i być wyrozumiałym: poświęcić się razem z Chrystusem za wszystkie dusze” (Święty Josemaría).

Bycie apostołem to nie zwykłe zajęcie wykonywane w jakichś określonych godzinach. To nawet nie jakaś ważna praca. To potrzeba wypływająca z serca, które stało się „jednym Ciałem i jedną Duszą” z Panem.

Gdy do serca wkrada się niepokój dotyczący wyboru możliwej drogi, to normalne, że towarzyszą mu również wątpliwości i lęk. Bóg nas szuka, a my, mimo naszych słabości, chcemy żyć z Nim i dla Niego.

Sekret serca osoby żyjącej w celibacie: zrezygnować z miłości ziemskiej, aby napełnić cały świat światłem Bożej Miłości.

Powołanie do Opus Dei to wezwanie do wykonania partytury, do zagrania Bożej muzyki, która ma tyle interpretacji ile istnieje ludzi.

Istnieje tyle historii powołań ile ludzi. W tym artykule skupimy się na najczęściej pojawiających się krokach na drodze ku rozpoznaniu powołania.

Misją rodziców nie jest jedynie przyjęcie potomstwa, którym Bóg ich obdarzył. Misja ta trwa przez całe życie, a na horyzoncie rysuje się Niebo.

Jesteśmy tacy, jacy jesteśmy i właśnie dzięki temu możemy iść za Panem i służyć Mu w Kościele. W tym tekście zagłębimy się w to Boże wezwanie.