Opus Dei

Publikujemy wstęp do książki ks. Wenceslao Viala

Chrześcijanin, który jest powołany do uświęcania się w swoim zawodzie, musi być ze świata, ale nie może być światowy. Powinien z realizmem uznawać obecność zła, nie zniechęcając się, kiedy napotyka je na swojej drodze.

Harmonijne połączenie wymogów powołania rodzinnego i powołania zawodowego nie zawsze jest łatwe, ale stanowi ono istotną część wysiłku, aby żyć w jedności życia.

Jak pomaga wiara chrześcijańska, by zakochanie towarzyszyło szczęśliwemu życiu? Nowy artykuł o miłości ludzkiej.

Jak naucza Sobór Watykański II, świeccy muszą „rozświetlać wszystkie sprawy doczesne, z którymi ściśle są związani, i tak nimi kierować, aby się ustawicznie dokonywały i rozwijały po myśli Chrystusa i aby służyły chwale Stworzyciela i Odkupiciela”.

W działalności zawodowej istnieją trzy aspekty, które należy zbadać z uwagą, żeby osiągnąć harmonię jedności życia: intencja, osąd i zachowanie spójne z jednym i drugim.

Przekształcanie pracy zawodowej w środek apostolstwa jest istotną częścią ducha uświęcenia pracy i znakiem, ze istotnie ktoś uświęca samego siebie. Świętość i apostolstwo są nierozłączne jak miłość do Boga i miłość do innych przez wzgląd na Boga.

Chrześcijanin nie ucieka od ofiary pracy, nie złości się z powodu wysiłku, nie przestaje wypełniać swojego obowiązku z powodu zniechęcenia albo żeby się nie męczyć. W trudnościach widzi Krzyż Chrystusa, który nadaje odkupieńczy sens jego działaniu,

Zawodowe zadanie chrześcijanina ukazuje miłość do Boga, kiedy jest dobrze wykonane. Nie oznacza to, że wynik jest pozytywny, tylko że ktoś próbował pracować w najlepszy możliwy sposób, angażując cnoty i używając środków dostępnych w konkretnych okolicznościach.

Wydaje się, że współczesny rytm życia zmusza nas do stawania przed dylematem: albo praca zawodowa, albo wychowanie dzieci; albo praca zawodowa, albo zadbany dom; przez co obie aktywności wydają się być nie do pogodzenia ze sobą.