Opus Dei

O dziele świętego Gabriela: powołanie supernumerariuszy i ich misja w uświęcaniu świata oraz życia małżeńskiego i rodzinnego; oznaczony także incipitem Dei amore, datowany 9 stycznia 1959 r. i wysłany 21 stycznia 1966 r.; 59 stron.

Z okazji rocznicy urodzin założyciela Opus Dei przypominamy o ilustrowanej biografii „Niech liczy się tylko Jezus” wydaną przez Jedność.

Oto kilka anegdot, które odzwierciedlają sposób, w jaki święty Josemaría przeżywał święta Bożego Narodzenia, jego nabożeństwo do Dzieciątka Jezus i Świętej Rodziny oraz szczegóły dotyczące uczucia, jakim darzył ludzi, którzy z nim żyli.

Nad brzegiem rzeki Ebro w Saragossie wznosi się wspaniała bazylika El Pilar, w miejscu, gdzie w czasach muzułmańskich znajdowała się świątynia poświęcona Najświętszej Maryi Pannie. Podczas lat spędzonych w Saragossie, w seminarium i studiując prawo cywilne, święty Josemaria codziennie odwiedzał Pilar.

"Nagle, pośrodku ulicy, po której w jedną i w drugą stronę chodzili ludzie ze wszystkich stron świata, we mnie, na dnie mego serca, poczułem skuteczność Bożego ramienia: ty nie możesz nic, ale Ja mogę wszystko".

Książki świętego Josemarii są skarbem, który ujrzał światło dzienne w 1939 roku wraz z pierwszym wydaniem Drogi. Uruchomienie strony www.escriva.org ułatwia powszechny dostęp do wszystkich pism założyciela Opus Dei, z kilkoma nowymi funkcjami i innowacjami.

23 sierpnia 1932 r. Josemaría postanowił, że we wszystkich ośrodkach Opus Dei zostanie umieszczona tablica ze słowami Jezusa: „Przykazanie nowe daję wam: abyście się wzajemnie miłowali”, aby przypomnieć „gdzie jest to, co trwałe, gdy wszystko się wali? W przykazaniu miłości”. Historyk José Luis González Gullón opisuje niektóre okoliczności tej decyzji.

Josemaría Escrivá był w Loreto po raz pierwszy 3 i 4 stycznia 1948 roku. Ale powód, dla którego założyciel Opus Dei uważał się za szczególnie zadłużonego wobec Matki Bożej z Loreto, wynikał z bardzo poważnej potrzeby.

Fragment 18 rozdziału biografii A. Vazqueza de Prada założyciela Opus Dei gdzie opisuje się historię tego aktu strzelistego.

Wiecie dlaczego Dzieło tak się rozwinęło? Ponieważ traktowano je jak worek pszenicy: uderzano w nie, kopano je, ale ziarna są tak małe, że nie da się ich zniszczyć, co więcej – zostały rozrzucone na cztery strony świata, a spadły wszędzie tam, gdzie były serca czujące głód Prawdy.