Uniwersytety w tym okresie miały wtedy kilka dni wolnych po egzaminach. Święty Josemaría postanowił wykorzystać te dni na odbycie ośmiodniowych rekolekcji, jak to miał w zwyczaju co roku.

Dom Zgromadzenia Misji był dużym czteropiętrowym budynkiem z dziedzińcem, w którym rosły drzewa i krzewy. Pokoje były skromne i proste, ciągnęły się wzdłuż długich korytarzy.

2 października rano, w święto Aniołów Stróżów, po tym jak odprawił Mszę świętą, święty Josemaría poszedł do swojego pokoju, aby czytać notatki, które przywiózł ze sobą. Nagle otrzymał łaskę nadzwyczajną, dzięki której zrozumiał, że Pan dawał mu odpowiedź na jego intensywne prośby – Domine, ut videam! Domine, ut sit! (Panie, abym przejrzał! Panie, niech się stanie!).

Miłość św. Josemaríi do Matki Boskiej od Cudownego Medalika trwała już od lat. Chociaż jego pierwsze odwiedziny w sanktuarium w Paryżu miały miejsce dopiero w latach pięćdziesiątych, jednak pobożność rozwijała się już od dzieciństwa, gdyż chodził do przedszkola prowadzonego przez siostry zakonne ze Zgromadzenia Misji w Barbastro.

Historia Cudownego Medalika zaczyna się w roku 1830, kiedy to Matka Boża objawiła się Katarzynie Labouré, nowicjuszce Zgromadzenia założonego przez św. Wincentego a Paulo. Maryja powiedziała wtedy: „Przyjdź do stóp ołtarza, tutaj rozleję swoje łaski”. W czasie drugiego objawienia, w dniu 27 listopada 1830 roku, Katarzyna zobaczyła Matkę Bożą otoczona aureolą z napisem „Maryjo, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Maryja wyraziła wtedy prośbę, aby został utworzony medalik z takim napisem. Każdy, kto będzie nosił ten medalik otrzyma wiele łask. W roku 1832 zostały wytworzone pierwsze medaliki, a owoce łask szybko było widać w nawróceniach i uzdrowieniach.