"Inge Arturo pozostawił swój ślad na każdym z nas". Margarita Íñiguez, jego studentka, a później koleżanka z pracy, była jedną z osób uczestniczących w wydarzeniu, które rozpoczęło proces beatyfikacyjny inżyniera Arturo Álvareza, członka Opus Dei. "Wiedział, że ma w życiu misję".

Kim był "Inge Arturo" - jak go powszechnie nazywano? Syn Magdaleno Álvareza Rodrígueza, murarza, i Maríi de Jesús Ramírez Rosales, gospodyni domowej, Arturo był ostatnim z ośmiorga dzieci. Urodził się 5 maja 1935 r. w Ciudad Guzmán, małym miasteczku na południu stanu Jalisco.
Po ukończeniu studiów inżynierii chemicznej na Uniwersytecie w Guadalajarze, przez ponad trzydzieści lat poświęcał się nauczaniu w swojej macierzystej uczelni, aż do momentu, gdy choroba serca zmusiła go do przejścia na emeryturę.
Zapoznał się z Opus Dei w 1963 r. i dołączył do niego definitywnie w 1974 r. jako przyłączony. Bł. Alvaro del Portillo zwrócił mu uwagę na przywilej, jakim jest możliwość niesienia Boga innym poprzez swoją pracę profesora uniwersyteckiego. Inge, pomiędzy chemicznymi formułami i probówkami, przekazał radość człowieka, który każdego dnia walczy o świętość w rzeczach zwykłych.

Arturo był świadomy szerokich perspektyw apostolskich swojej profesury uniwersyteckiej. "Wiedział, że może tam zrobić wiele dobrego" - wyjaśnia ks. Jesús Becerra, postulator Dzieła. Jako profesor nie tylko troszczył się o formację naukową swoich studentów, ale wykazywał autentyczne zainteresowanie każdym z nich. Arturo jest teraz pierwszym przyłączonym Prałatury Opus Dei i pierwszym meksykańskim członkiem Opus Dei w procesie beatyfikacyjnym.

Kardynał José Francisco Robles Ortega, arcybiskup Guadalajary, zapowiedział następujący krok: "Niniejszym zachęcam wszystkich wiernych, aby informowali ukonstytuowany trybunał, jeśli jest coś, za lub przeciw wspomnianej Sprawie, co powinno być przedłożone do zbadania".

Formuły i procesy. Stałe świadectwo: uśmiech za biurkiem od ponad trzydziestu lat. Punktualność. Porządek. Przykład jako podstawowa metoda nauczania. Spójność. Atrakcyjność życia w uczciwości, które cię niesie. Pod koniec uroczystości uczestnicy wymieniają się wrażeniami i wspomnieniami, a niejeden z nich był wzruszony. I tak, jedno po drugim, spływają wspomnienia o Inge Arturo: nauczyciel, kolega... Przyjaciel.