Ks. prof. Javier López Díaz (Madryt, 1949) jest kapłanem Prałatury Opus Dei od 1977 roku. Prowadzi wykłady na temat nauk św. Josemaríi na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża (Rzym).
Pobierz:
Wprowadzenie
Miliony osób udają się każdego dnia do swojej pracy. Niektórzy idą tam z niechęcią, jakby z przymusu, do obowiązków, które ani ich nie interesują, ani nie sprawiają im przyjemności. Dla innych istotne jest jedynie otrzymywane wynagrodzenie i tylko ono stanowi dla nich zachętę do pracy. Jeszcze inni ucieleśniają to, co Hannah Arendt nazywa „animal laborans” — chodzi o pracownika bez innego celu czy horyzontu niż sama praca, do której przeznaczyło go życie i którą wykonuje z powodu naturalnej skłonności albo z przyzwyczajenia. Ponad nimi wszystkimi wśród ludzi występuje postać „homo faber”. Człowiek taki pracuje z szerszą perspektywą, stara się rozwijać przedsiębiorstwo albo projekt, niekiedy poszukując osobistego potwierdzenia, ale w wielu innych sytuacjach odczuwa szlachetne pragnienie służby innym i przyczyniania się do postępu społeczeństwa.
Do tej ostatniej kategorii powinni się zaliczać chrześcijanie i to nie tylko w pierwszej kwestii, ale na innym poziomie. Jednakże jeżeli naprawdę są chrześcijanami, nie czują się niewolnikami ani płatnymi najemnikami, tylko dziećmi Bożymi, dla których praca jest powołaniem i Bożą misją, którą trzeba wypełniać z miłości i z miłością.
W swoim słynnym wystąpieniu w 2008 roku w Collège des Bernardins [Kolegium Bernardynów], w Paryżu, Benedykt XVI wykazał, że chrześcijaństwo posiada klucz do zrozumienia sensu pracy, stwierdzając, że człowiek jest powołany do przedłużania stwórczego dzieła Boga przy pomocy swojej pracy i że powinien doskonalić dzieło stworzenia, pracując w wolności, kierowany mądrością i miłością. Sam Syn Boży, który stal się człowiekiem, pracował przez wiele lat w Nazarecie. „W ten sposób uświęcił On pracę i nadał jej szczególną wartość dla naszego dojrzewania” (Papież Franciszek, Laudato si’, 98). Wszystko to pokazuje, że praca jest „powołaniem” człowieka, „miejscem” do wzrastania w charakterze dziecka Bożego, więcej — „materią” uświęcenia człowieka i wypełniania misji apostolskiej. Dlatego chrześcijanin nie musi obawiać się wysiłku ani zmęczenia, tylko przyjmować je z radością — radością, która ma swoje korzenie w formie Krzyża.
Ostatnie zdanie pochodzi ze Św. Josemaríi Escrivy de Balaguer — Świętego, który uczył „uświęcać pracę”, zamieniając ją ni mniej, ni więcej w „pracę Bożą”. Z jego przesłania czerpią inspirację stronice niniejszej książki. Właściwiej mówiąc, czerpią inspirację z Ewangelii, ponieważ Św. Josemaría nauczał jedynie słów i życia Jezusa, przede wszystkim opierając się na latach spędzonych przez Jezusa w Nazarecie u boku Józefa, od którego nauczył się pracować jako rzemieślnik, i u boku Maryi, która służyła Mu swoją pracą w domu.
Jezus, Maryja i Józef pojawiają się na okładce tej książki, która odtwarza jedną ze scen z alabastrowego retabulum, znajdującego się w Sanktuarium w Torreciudad (Aragonia, Hiszpania) — arcydzieła rzeźbiarza Joana Mayné. Czytelnik może zobaczyć na tym obrazie wszystko to, co jest przewidziane do czytania w tej książce. Nawet, jeżeli chce, może „wejść tam” jako jeszcze jeden członek rodziny z Nazaretu, ponieważ również jest dzieckiem Bożym, zaś ten dom i przedsiębiorstwo są szkołą, w której można się nauczyć, jak należy zamieniać pracę w modlitwę: w „Mszę”, która oddaje chwałę Bogu oraz odkupia i ulepsza świat.
Dziękuję Biuru Informacyjnemu Opus Dei za inicjatywę zebrania w jednej książce tych artykułów, które ukazały się wcześniej na jego stronie internetowej. Nie zamierzałem tutaj dokonywać systematycznego wykładu przesłania Św. Josemaríi na temat uświęcenia pracy (można się z nim zapoznać w 3. tomie książki E. Burkharta-J. Lópeza, Vida cotidiana y santidad en la enseñanza de san Josemaría [Życie codzienne i świętość w nauczaniu Św. Josemaríi]). Pragnąłem jedynie zaoferować zbiór tekstów na temat różnych aspektów dotyczących tematu, które zostały przygotowane do czytania oddzielnie. Z tego powodu, kiedy zbierze się je razem, dostrzega się pewne powtórzenia, które, z drugiej strony, ułatwiają lekturę każdego tekstu. Szczególne podziękowanie kieruję do doktora Carlosa Ruiza Montoyi za jego pomoc w opracowaniu artykułów.
Oby te stronice mogły pomóc w odkryciu albo w odkryciu na nowo ideału uświęcenia pracy zawodowej i w poszukiwaniu go z nadzieją i ze świadomością, że, podczas, gdy pracujemy, w Niebiosach jest Ojciec, który znajduje upodobanie w swoich synach i pociąga ku sobie całą ludzkość.
Javier López Díaz
Rzym, 26 VI 2016