“Rezo cada día polas persoas que mataron ao noso pai”. Estas son palabras de José Araluce Latamendía, sacerdote, que quixo compartir o seu testemuño coas universitarias que residen no Colexio Maior Arosa. É unha historia impactante, a dun fillo que viu como o 4 de outubro de 1976 arrebatáronlle a unha das persoas máis importantes da súa vida. ETA cribou a tiros ao seu pai, ao seu chofer e aos tres escoltas que o protexían xusto na porta de casa, en San Sebastián. Juan María Araluce Villar, notario, era naquel entón presidente da Deputación de Guipúzcoa e procurador nas Cortes Xerais. “El chegaba a casa para xantar cando nós escoitamos os tiros desde a vivenda. Baixei de inmediato con algún dos meus irmáns e atopámonos co que sucedera. O meu pai aínda estaba vivo dentro do coche, mirámonos e el sorriume. Logo o meu irmán subiu ao vehículo, co chofer dentro, que morrera no tiroteo, e levouno ao hospital. Morreu no quirófano”, explica José en conversación con El Correo Gallego, á vez que comenta que “aquel sorriso que me brindou o meu pai cambiou a miña vida, foi como expresou que perdoaba ás persoas que fixeran aquilo". Os terroristas, que eran tres, estábano esperando nunha marquesina de autobuses próxima ao portal do edificio. Cando chegou a comitiva, formada por dous turismos oficiais, sacaron as súas metralletas e baleiraron os cargadores.
No lugar dos feitos atopáronse uns cen casquillos. “O condutor tiña 25 anos e íase a casar; un dos policías, de 24, o fixera facía 15 días”, recorda José, que naquel momento tiña 17 anos e cursaba COU no instituto. Juan María Araluce, de 59, deixaba muller e nove fillos. Salienta que a reacción da súa familia ante o asasinato estivo moi afastada do odio e o rancor. “A miña nai e os meus irmáns manifestamos que perdoabamos de corazón aos autores do atentado”, sinala, antes de apuntar que aínda hoxe non sabe si algún terrorista foi xulgado por este crime: “Creo que non, pero a verdade é que tampouco o seguín moi de cerca”.
Pero o peor estaba por chegar. Malia que a familia declarara o seu perdón, comezou a sufrir “unha persecución” por parte daqueles que apoiaban á banda terrorista. “As miñas irmás atopábanse no colexio con ameazas e insultos na pizarra da clase; a familia quedou marcada por isto e sufría un acoso que obrigou á miña nai a tomar a decisión de abandonar o País Vasco: fómonos a Madrid”.
Doutra banda, a perda de Juan María Araluce, que era notario de profesión e gozaba dunha boa posición económica, tamén supuxo aos seus seres queridos serias dificultades. “Tivemos que vivir como puidemos”, asegura o seu fillo José, mentres detalla que residiron nun piso que lles ofreceu o programa de atención a vítimas do terrorismo.
“Aínda así, o balance é positivo: temos o honor e a gloria de pasar por unha circunstancia que nos fixo mellores a todos”. A raíz do sucedido, José sentiu a chamada de Deus. “Estudei Bioloxía e logo Teoloxía en Roma. Ordeneime en España e son sacerdote do Opus Dei”, declara.
Desde 1988 reside en Galicia. Primeiro en Santiago e actualmente en Pontevedra. Confesa que non vai con frecuencia ao País Vasco, a terra do seu pai e onde tamén lle quitaron a vida; e que a familia tampouco o fai.
O pasado 27 de marzo voltou a Compostela para contar a súa experiencia. Non é unha cidade nova para el e tamén lle trae recordos da súa etapa en San Sebastián, cando vivía no medio dun ambiente hostil. “Recordo uns Nadais que viñemos correndo toda a familia a celebralas en Santiago. O meu pai púxonos como escusa que o faciamos para pasalas coa miña irmá, que estudaba aquí na Universidade, pero en realidade era polo que alí estábase vivindo: nas rúas había moita tensión e manifestacións violentas. El nunca quixo alertarnos”, conclúe.
Texto: Arturo Reboyras . El Correo Gallego