D. Victor pediunos colaboración a Lucila, cooperadora do Opus Dei, e a mi, Meli, que son numeraria auxiliar . Eu pedín axuda a María Elena que é numeraria auxiliar como eu. Diversas institucións onde acoden a buscar traballo infórmanos tamén destas actividades. Lucila ten 86 anos e é quen leva o peso dos preparativos: manteis, flores... non lle esquece un detalle.
O sacerdote fálalles sobre os sacramentos, a Igrexa, a familia. A continuación participamos na Misa e rematamos cun faladoiro no que cada un achega algún doce ou algo propio da súa terra. Adoitámonos xuntar unhas trinta persoas nos encontros ordinarios. Se celebramos algo especial aumenta o número ata medio centenar.
Con este motivo houbo vodas, bautizos, primeiras comuñóns... Lela veu ao encontro das familias cunhas amigas que acoden habitualmente ás reunións dicindo que se quería casar. O que hoxe é o seu marido viaxou a Paraguai para buscar as partidas de bautismo e confirmación, pero volveu cos seus, os de Lela non os conseguiu. Ela recordaba que lle dixeran que recibira a auga de socorro porque non había sacerdotes no pobo onde vivía. A preparación foi difícil porque ademais dos problemas burocráticos había que dar a Lela a formación necesaria para o bautismo, comuñón e confirmación, sacramentos que recibiu a véspera da voda, e dispoñían de pouco tempo que supliron con moito esforzo asistindo a todas as clases de formación previstas. A cerimonia tivo lugar na capela de Guadalupe; estaba moi bonita, todos colaboraron dalgún xeito, uns achegaron as flores, as amigas regaláronlle o ramo, outros os pendentes... e entre todos se preparou a merenda. O seu fillo maior, de 14 anos, foi quen pediu aos seus pais que casasen; teñen ademais dúas nenas de 8 e 6 anos respectivamente, que frecuentan un centro xuvenil do Opus Dei. Actualmente mantéñense en contacto co grupo aínda que non asisten aos encontros porque non é compatible cos seus horarios de traballo.
A voda de Alex foi a primeira que axudei a preparar, polo que teño un recordo especial. Os trámites foron moito máis doados porque tiña todos os papeis e os fillos eran maiores e axudáronlles moito. Decidiron casar porque, como consecuencia da formación que ían recibindo, se decataron de que lles faltaba a graza do sacramento. Tiñan a ilusión de casar coma se se acabasen de coñecer. O pai de Alex envioulle dende Ecuador con moita ilusión o traxe da voda. Son moitos irmáns e todos asistiron á cerimonia, dende Barcelona, Valencia... solo faltou unha irmá que vive en Ecuador. Alex e Stalin -o seu marido- teñen moita devoción á Virxe de Guadalupe e alí bautizan os netos que van nacendo. Preparamos a celebración entre todos con torta nupcial incluída. Por suposto, tamén asistimos á voda María Elena, Lucila e eu.
Ademais destes sacramentos que supoñen unha ocasión especial, poden recibir sempre que queiran o sacramento da penitencia e teñen dirección espiritual todos aqueles que o desexan.
Todos os anos peregrinamos a Fátima como preparación para o Nadal. Esta viaxe é unha convivencia itinerante, na que se acrecienta a amizade e compártese todo, mesmo as experiencias persoais: favores recibidos da Virxe, testemuños interesantes, etc. En maio facemos romaxe á Virxe, fomos á Virxe da Rocha, á Virxe da Barca, a Covadonga. Tamén peregrinamos en setembro a Lourdes facendo escala en Zaragoza e en Torreciudad e á volta en Covadonga.
Celebramos tamén a festa propia do país de cada un dos inmigrantes que forman parte deste grupo de amigos coa participación na Santa Misa, na que canta o coro que eles forman, e procesión da Virxe que se venera no seu país pois na capela de Guadalupe hai unha imaxe de cada unha delas: temos a Virxe de Paraguai, Ecuador, Brasil, Arxentina, Venezuela, México e a Virxe do Piar, por suposto. Estas imaxes fóronas traendo eles para celebrar a súa festa.
Na capela hai tamén un cadro de san Xosemaría, a quen acoden nas súas necesidades. A Cristina concedeulle varios favores e na última viaxe que fixo a Paraguai levouse estampas coa súa imaxe e a oración para distribuír entre a súa familia e amizades.
Neste ano 2010 mantemos as actividades habituais: encontro dos segundos sábados de mes, celebración especiais, tamén das festas da Obra e, non podía faltar a previsión de facer o Camiño de Santiago, en familia e por etapas, para gañar o xubileu do ano santo compostelano.
Unha asociación de inmigrantes de Pontevedra dona un cuadro de San Xosemaría a súa parroquia.
Reportaxe sobre o traballo pastoral do párroco de San Caetano