Opus Dei

Jakaż to pokora mojej Matki Najświętszej Maryi Panny! — Nie zobaczycie Jej ani wśród triumfalnych palm jerozolimskich, ani — z wyjątkiem Kany Galilejskiej — w godzinie wielkich cudów. — Ale nie ucieka przed poniżeniem Golgoty; jest obecna tam, iuxta crucem Jesu — przy Krzyżu Jezusa, Matka Jego.

Ojcze, czy możesz powiedzieć, jak, szczególnie w naszych czasach, powinniśmy żywić prawdziwą synowską pobożność do Matki Bożej, Jak utrzymywać z Nią bliskość, aby być wiernym naszemu kapłaństwu?

Ojcze, będąc dorosłymi, jak możemy kochać Najświętszą Maryję Pannę z taką samą czułością, jak dzieci?

Nabożeństwo św. Josemaríi do Najświętszej Maryi Panny z Pecz zaczęło się od jednej z jego podróży do Wiednia.

Jakaż to radość móc powiedzieć z całego serca: kocham Matkę moją, Kościół Święty!

Jan, umiłowany uczeń Jezusa, przyjmuje Maryję, wprowadza Ją do swojego domu, do swojego życia. Autorzy duchowi widzieli w tych słowach, które podaje Ewangelia święta, zaproszenie skierowane do wszystkich chrześcijan, abyśmy także i my wprowadzili Maryję do swojego życia. W pewnym sensie to wyjaśnienie jest prawie zbyteczne.

Nie zapominaj, mój Przyjacielu, że jesteśmy dziećmi. Maryja, Pani o słodkim imieniu, jest pogrążona w modlitwie. Możesz w tym domu być, kim zechcesz: przyjacielem, sługą, gapiem, sąsiadem... Ja natomiast nie ośmielę się być kimkolwiek z nich.

Na zakończenie tej uroczystej liturgii, pragnę serdecznie pozdrowić wszystkich pielgrzymów przybyłych z różnych stron świata.

Dnia 28 marca 1975 roku Josemaría Escrivá obchodził pięćdziesięciolecie kapłaństwa.

22 grudnia 1971 r. przybył do Villa Tevere bardzo ładny, stary wizerunek Matki Bożej. Była to rzeźba w drewnie, prawie naturalnej wielkości, lecz... wymagająca restauracji: dar dla Ojca od jego dzieci.