Vijfentwintig jaar na de onvergetelijke WJD te Czestochowa rond de heilige Johannes Paulus II, gingen ze vanuit Brussel met een autocar op weg voor een tocht naar Krakau, via München, Wenen, Bratislava en Boedapest. Zovele dagreizen, de ene mooier dan de andere, die hun toelieten zich voor te bereiden op het orgelpunt van deze reis: de diverse ontmoetingen met de paus, die geprogrammeerd waren gedurende het slotweekend van de WJD. Zo hebben de dagelijkse mis en diverse activiteiten van christelijke vorming hun geholpen de diverse aspecten van de barmhartigheid — het thema van deze dagen — te overwegen.

Met de kilometers en de opeenvolgende dagreizen, werden de groepen voor Krakau altijd talrijker en meer zichtbaar, om dan bij de aankomst ter bestemming de traditionele bonte en vrolijke menigte deelnemers van de ganse wereld terug te vinden. Zoals een der deelnemers het zei “dat doet echt goed te zien dat wij niet alleen zijn, dat zoveel andere jongeren ook de oproep van de paus om Christus te volgen, beantwoorden”.

Op vrijdag, de dag na de aankomst, was de eerste afspraak vastgelegd in de namiddag voor een ontmoeting met Mgr. Echevarría, prelaat van het Opus Dei. Deze heeft de enkele duizenden jongeren die aanwezig waren, tijdens een zeer bezielde samenkomst, aangemoedigd om zich te laten raken door de woorden die de Heilige Vader tot hun zou richten tijdens de verschillende ontmoetingen die voorzien waren. Tijdens de Kruisweg die daarop volgde heeft de paus de aanwezigen aangespoord in de personen rondom hen, en voornamelijk in deze die getekend zijn door het lijden, Christus te herkennen die hun verzoekt voor Hem te zorgen. Zonder verpinken heeft op het einde van deze ontmoeting met Franciscus, een der deelnemers, Emmanuel, die een gehandicapte zag die zijn eigen rolstoel voortduwde om de plaats te verlaten, uitgenodigd erop te gaan zitten terwijl hij, midden de menigte hem naar de uitgang van het park waar de Kruisweg had plaats gevonden, bracht.

‘s Anderendaags zijn de miljoenen deelnemers aan de Wereldjongerendagen samengestroomd op de Campus Misericordiae, waar ze de paus terugvonden voor de avondwake, die gekenmerkt was door verschillende bijzonder treffende getuigenissen. Daarna deed Franciscus een vurige toespraak met als grond de nood aan broederlijkheid en het belang van de inzet voor alle christenen, in het bijzonder voor de jongeren. De volgende dag hebben allen, na een korte nacht op de esplanade van de Barmhartigheid, deelgenomen aan de Mis die door de Heilige Vader werd gevierd. Tijdens de homilie heeft deze alle aanwezigen aangespoord het kwaad in de wereld te bestrijden door het goede en de caritas met volle handen te zaaien.

Na dit krachtig weekend ging de groep richting Praag, voor een laatste culturele dagreis. Deze werd in het bijzonder door iedereen benut voor commentaar en bezinning op de woorden van de paus, en om er besluiten uit te trekken nog vóór de terugkeer in België.

Het laatste woord komt toe aan Eric, de buschauffeur die de groep tijdens deze lange tocht heeft vergezeld, en die moest weerstaan bij onweer, moeilijkheden aan de grenzen, oneindige files, rondritten in de steden: “Zo’n reis, nooit meer”. En na een korte pauze: “Behalve met uw groep!”