De betekenis ontdekken van de christelijke armoede

Maryline en Pascal Forti zijn leraar geschiedenis en aardrijkskunde op een openbare school in Lyon. Maryline is lid van het Opus Dei, haar man niet.

Mijn moeder werkte als huishoudelijke hulp in een centrum van het Opus Dei. Mijn tante was conciërge van het gebouw. Zo leerde ik op mijn zeventiende het Werk kennen.

U ging dus vaak naar dat centrum?

Mijn moeder wilde graag dat ik deelnam aan de studiebegeleiding en de studieweekenden om me voor te bereiden op het eindexamen

Frans.

Wat was uw indruk?

Ik hield van de goedheid van de mensen die in het centrum woonden, hun glimlach, hun vriendelijkheid. Ik vond de kapel ook heel mooi. Ik was tevreden. Ik kon over alles praten. Ik werd geholpen met mijn huiswerk, ik leerde mijn ogen te openen voor een andere wereld, die van het christendom. Ik voelde me vrij, ver van de blikken en de verwijten.

Waarom hebt u gevraagd om lid te worden van het Opus Dei?

Ik had in de Kerk mijn weg gevonden om naar God te gaan. Ik was 21 en had net mijn eerste communie en het vormsel ontvangen. Wat ik leerde, paste bij me, ook al was het veeleisend. Ik was gevoelig voor het charisma van de stichter en zijn woorden. Ik had een diepe overtuiging: als ik geen lid werd van het Opus Dei, zou ik niet kunnen volharden in de Kerk.

Het schijnt dat de geestelijke normen (Mis, dagelijks gebed, rozenkrans etc.) belangrijk zijn. Is dit geen zware opgave?

We leren stap voor stap te bidden. Door het gebed, kom ik dichter bij God. Dit komt als eerste ten goede aan mijn familie en mijn werk. Het is een levenskeuze. Andere mensen besteden veel tijd aan hobby’s. Ik heb deze normen die me vrede geven en me gelukkig maken.

En als u niet verder zou willen gaan met het Opus Dei?

Mijn man zou teleurgesteld zijn. En telkens als ik mezelf van God verwijder, voel ik meer moeheid, word ik egoïstischer… Ik hoop dat men me zou tegenhouden om te vertrekken, maar ik weet dat men mijn beslissing zou respecteren.

Wat doet u met uw geld?

Ik pas op, in die zin dat ik probeer om geen slaaf te worden van de consumptiemaatschappij. Bovendien geef ik een bescheiden bedrag aan het Opus Dei, zoals ik geld geef bij de collecte of aan verenigingen.

Wat betekent het voor u om deel uit te maken van het Opus Dei?

Deel uitmaken van een van de talrijke families van de Kerk. Het eist iets van je want je bent plots nergens meer onverschillig voor: het lijden, de onwetendheid, de vreugde in de wereld.

Heeft dit lidmaatschap veranderingen teweeg gebracht?

Ik ben gebleven wie ik was: zelfde kwaliteiten, zelfde gebreken. Maar mijn kijk op de dingen is veranderd. Het is miljarden malen beter.

Schaamt u er zich voor om als “ultra-katholiek” bestempeld te worden?

We dragen allemaal een stempel. Dit is een bewijs dat ik dicht bij God ben.

Men zegt dat de leden van het Opus Dei verplicht zijn om apostolaat te doen?

Elke gelovige – katholiek, moslim, jood – wil graag zijn geloof doorgeven, maar het is een gave van God. Ik wil graag dat het Werk groter wordt en dat mensen mijn vreugde en mijn overtuigingen delen. Dat is normaal. Ik ben gek op voetbal en ben er dol op om anderen mee te nemen naar het stadion.

Men beweert dat het Opus Dei rijk is.

Ik wil met u spreken over het centrum in Lyon waar mijn moeder werkte. Het is zeker goed gelegen en binnen mooi ingericht, maar de meubels zijn al jaren dezelfde. Mijn moeder legde me uit wat ze voor het eten klaarmaakte: het was heel eenvoudig, niets werd verkwist. Als men in een centrum werkt, ontdekt men echt wat het betekent om de christelijke armoede te beleven.

De leden van het Opus Dei versterven zich?

Zich versterven betekent dat je onaangename dingen op je neemt om beter te worden en dichter bij God te komen. De versterving maakt deel uit van het dagelijks leven van ieder mens: iemand verdragen die op de zenuwen werkt en naar hem glimlachen, ’s ochtends op tijd opstaan om te gaan werken hoewel je slecht geslapen hebt.. Zo leert men zich te beheersen om aan anderen vrede, vreugde te brengen.

Pascal, werd u niet ongerust toen u hoorde dat uw vrouw lid was van het Opus Dei?

Nee, ik had er nooit eerder over horen spreken. Toen mijn vrouw de kritische opmerkingen tegen het Werk ter sprake bracht, heb ik documentatie opgevraagd. Ik heb een boek gelezen dat uitgegeven was bij Golias. Ik vond er niets anders dan ongegronde beschuldigingen, beweringen waarvan ik gemakkelijk kon zien dat ze vals waren, bij voorbeeld het feit dat de vrouwen van het Opus Dei geen toestemming zouden hebben om een broek te dragen.

Wat denkt u van de rijkdommen van het Opus Dei?

Ik heb kunnen zien dat de numeraires niet in weelde leven. Ik denk dat men het Opus Dei rijk vindt omdat men optelt wat alle centra in de wereld samen bezitten. Maar individueel gezien is het veel minder.