Marga vertelde na afloop hoe blij de kinderen waren toen ze thuis kwamen. Zij vond het zelf mooi dat haar kinderen dit mee konden maken: “Het heeft in ons gezin een bijzondere tint gegeven aan pakjesavond. De kinderen waren blij omdat ze ook konden geven en niet alleen omdat ze kregen.

Marianne van 12 jaar was onder de indruk van de kleine leefruimte van de asielzoekers: “Een heel gezin moet leven in een ruimte die twee keer zo groot is als ons busje.” Andere kinderen kwamen blij thuis, omdat “het fijn was te zien hoe gelukkig de mensen met de cadeautjes waren”.

Opvallend was de bescheidenheid waarmee de Afghaanse, Iranese en Bosnische kinderen op de cadeautjes afkwamen. Een van de meisjes nam niets voor zichzelf, maar voor een neefje. “Gelukkig zagen we dat op tijd en konden we haar ook iets voor zichzelf laten uitkiezen”, aldus Machteld. Ze vertelt dat sommige ouders terughoudend waren en hun kinderen in eerste instantie op een afstandje lieten toekijken. Waarschijnlijk hebben ze van alles meegemaakt en moest er eerst wat vertrouwen gewonnen worden.

Marie-Christine van 9 jaar legde met veel plezier de spelletjes uit en toonde hoe je de juiste stickertjes bij de plaatjes moest zoeken in de nieuwe boeken. Tot slot deden de kinderen samen spelletjes, zoals met een aardappel op een lepel lopen.

Marga: “Er gaat veel door de hoofdjes van mijn kinderen na dit bezoek aan het asielzoekerscentrum, ook al brengen ze niet alles onder woorden.” Een enkele zin zegt voldoende: “kunnen we dit niet vaker doen!”

Dit initiatief is een van de projecten van ‘Kinderen voor kinderen’ van jeugdclub de Clip. De godsdienstige activiteiten van de club zijn toevertrouwd aan het Opus Dei. Een ander project waaraan jeugdclub de Clip meewerkt is een jaarlijkse reis naar Polen: middelbare scholieren helpen gehandicapte Poolse kinderen met dagelijkse handelingen zoals eten, tanden poetsen, spelen, etc.