Papież ogłosił "czcigodnym" sługą Bożym pierwszego następcę św. Josemaríi

W dniu 28 czerwca, w Rzymie, Papież podpisał dekret uznający heroiczność cnót Alvaro del Portillo, pierwszego następcy św. Josemaríi Escrivy.

W dniu 28 czerwca, w Rzymie, Papież podpisał dekret uznający heroiczność cnót Alvaro del Portillo, pierwszego następcy św. Josemaríi Escrivy – założyciela Opus Dei. Alvaro del Portillo był również najbliższym współpracownikiem św. Josemaríi.

Jest to ważny krok w jego procesie beatyfikacyjnym. Oznacza to, że Benedykt XVI uznaje, że „don Alvaro” praktykował w swoim życiu cnoty chrześcijańskie w stopniu heroicznym.

Watykan bada również udokumentowany cud przypisywany wstawiennictwu Alvaro del Portillo. Jeżeli zostanie on zatwierdzony przez ekspertów, teologów i oczywiście Papieża, będzie mogła nastąpić beatyfikacja.

Ks. prał. Flavio Capucci, postulator procesu kanonizacyjnego bpa Alvaro del Portillo, odpowiada na pytania dotyczące jego życia czcigodnego sługi Bożego.

Dlaczego bp Alvaro de Portillo jest kandydatem do beatyfikacji? Co takiego zrobił?

Jego życie było ciągłym odpowiadaniem „tak” na to, czego żądał od niego Bóg. Biskup del Portillo oddał się heroicznie w służbie Kościołowi i duszom, wiernie naśladując przykład św. Josemaríi Escrivy. Zbliżył wielu ludzi do Boga.

Czynnikiem decydującym o otwarciu procesu kanonizacyjnego jest ugruntowana opinia o świętości kandydata, która jest zarówno spontaniczna, jak i rozpowszechniona pośród znacznej części Ludu Bożego. Proces bpa del Portillo został zainicjowany, ponieważ od dnia jego śmierci zaczęły napływać bardzo czytelne dowody takiej opinii. Wiele osób z całego świata było przekonanych, że był on człowiekiem świętym i wzywało jego wstawiennictwa w celu uzyskania łask z nieba. Rolą procesu jest sprawdzenie, czy opinia taka ma realne podstawy. Dekret o heroiczności cnót mówi nam, że Kościół uzyskał pozytywny osąd dotyczący świętości życia bpa del Portillo.

Obok jego osobistej walki o świętość należy również wziąć pod uwagę jego decydujący wpływ na powstanie instytucji służących dobru innych, takich jak szpital Monkole w Kinszasie (Demokratyczna Republika Konga), szpital fundacji Nigru (Nigeria), Kampus Biomedyczny w Rzymie, Uniwersytet św. Krzyża i międzynarodowe seminarium „Sedes Sapientiae”, również w Rzymie, gdzie tysiące seminarzystów i księży otrzymuje solidną formację doktrynalną i duchową.