Na wieczną rzeczy pamiątkę. Kościół, powołany dla szerzenia Królestwa Chrystusa pośród wszystkich ludów (por. Konst. dogm. Lumen Gentium, n. 5), jest „powszechnym sakramentem zbawienia, który wyraża i zarazem spełnia tajemnicę miłości Boga do człowieka” (Konst. duszpast. Gaudium et Spes, n. 45).
Orędzie Czcigodnego Josemaría Escrivá wyraża, z niewiarygodną spójnością, powszechny zasięg tajemnicy Zbawienia: „ Każdego powołuje Bóg do świętości, od każdego żąda miłości: od młodych i starych, od samotnych i żyjących w stanie małżeńskim, od zdrowych i chorych, od wykształconych i prostych, gdziekolwiek by nie pracowali, gdziekolwiek by nie byli” (Przyjaciele Boga, n. 294). Głosząc radykalizm powołania wypływający z chrztu otworzył nowe horyzonty dla głębszej chrystianizacji społeczeństwa. W samej rzeczy założyciel Opus Dei przypomniał, że uniwersalność powołania do pełni zjednoczenia z Chrystusem zawiera w sobie także to, że każda działalność ziemska może zamienić się w miejsce spotkania z Bogiem.
Praca nabiera w ten sposób wyjątkowej wagi w ekonomii uświęcenia i apostolstwa chrześcijańskiego. Szczególna więź między łaską Bożą a naturalną dynamiką ludzkiego działania potwierdza prymat życia nadprzyrodzonego w więzi z Chrystusem, a zarazem przemienia go w skuteczny wysiłek ożywiania świata przez wszystkich wiernych. W tym kontekście, Czcigodny Josemaría Escrivá ukazał całą odkupieńczą potęgę wiary, jej energię przemieniającą tak ludzi, jak i struktury, w których skupiają się ideały i dążenia osób.
Założyciel Opus Dei spostrzegał z całą jasnością nieskończoną możliwość działania apostolskiego, które wypływa z codziennego życia wiernych, poprzez ich zaangażowanie, by uświęcać pracę i całość zwykłych zajęć. Na tym też opiera się jego naleganie na konieczność stapiania – w jednej harmonijnej jedności życia – modlitwy, pracy i apostolstwa: „istnieje jedno jedyne życie, składające się z ciała i ducha, ma ono być właśnie – w duszy i w ciele – święte i pełne Boga... Nasze czasy każą oddać – materii i sytuacjom, które wydają się bardziej powszednie – ich szlachetne i oryginalne znaczenie; oddać je na służbę Królestwa Bożego” (Rozmowy, n. 114).
Czcigodny Josemaría Escrivá, urodzony w Barbastro (Hiszpania) 9 stycznia 1902 roku, został wyświęcony na kapłana 28 marca 1925 roku, zaś 2 października 1928 roku założył w Madrycie Opus Dei. 14 lutego1930 roku zrozumiał, że należy prowadzić tę pracę apostolską także wśród kobiet. Poprzez wierne wypełnianie swojego zadania prowadził ludzi ze wszystkich warstw społecznych: mężczyzn i kobiety, kapłanów i świeckich, ku odkryciu sfery współuczestnictwa w misji Kościoła, poprzez wykonywanie codziennych zajęć, w pełni oddania Bogu w zwykłych warunkach życia. „Otworzyły się drogi boskie na ziemi!” – wołał (To Chrystus przechodzi, n. 21). Nie ograniczył się w praktyce do opisywania perspektyw duszpasterskich, które się otwierały poprzez ten wysiłek dogłębnej ewangelizacji, ale nadał mu kształt jako rzeczywistości należącej do stałej i organicznej natury Kościoła.
Po intensywnym życiu, w całości poświęconym bohaterskiemu spełnieniu tej służby dla Kościoła, naznaczonej głębokim doświadczeniem tajemnicy Krzyża, w najściślejszym związku z Błogosławioną Dziewicą Maryją, Czcigodny Sługa Boży oddał duszę Bogu 26 czerwca 1975 roku w Rzymie. Był on autentycznym mistrzem życia chrześcijańskiego i potrafił osiągnąć szczyty kontemplacji poprzez ciągłą modlitwę, stałe umartwianie się, codzienny wysiłek w pracy wykonywanej z przykładnym posłuszeństwem natchnieniom Ducha Świętego, by „służyć Kościołowi tak, jak Kościół chce, by mu służono”.
Wybitna opinia świętości, którą cieszył się za życia, utrwaliła się w nadzwyczajnym wymiarze po jego śmierci. W 1981 roku, Wikariusz Generalny decezji Rzymskiej, Kardynał Ugo Poletti, zainicjował proces kanonizacyjny Sługi Bożego. Po przeprowadzeniu dwóch procesów kognicyjnych na temat życia i cnót, jednego w Rzymie, a drugiego w Madrycie, rozpoczęła się dyskusja na temat heroiczności cnót. Odpowiedni dekret został wydany 9 kwietnia 1990 roku. Spośród wielu cudów przypisywanych Słudze Bożemu, wybrane zostało cudowne wyzdrowienie pewnej zakonnicy mające miejsce w 1976 roku; na ten temat został wszczęty proces kognicyjny w 1982 roku. Po poddaniu przypadku obowiązkowym badaniom, 6 lipca 1991 roku został wydany dekret super miro.
Dotarliśmy w ten sposób do ustalenia, że obrzęd beatyfikacji miał odbyć się 17 maja 1992 roku.
Dzisiaj więc, w Rzymie, na Placu Św. Piotra, podczas uroczystego nabożeństwa liturgicznego, wygłosiliśmy tę oto uroczystą formułę:
My, przychylając się do pragnienia naszych braci Camillo Ruini, Naszego wikariusza miasta Rzymu i Pietro Giacomo Nonis, biskupa Vicenzy, jak również wielu innych Braci w biskupstwie oraz wielu wiernych, po wysłuchaniu zdania Kongregacji do Spraw Świętych, naszą Władzą Apostolską stwierdzamy, że Czcigodni Słudzy Boży Josemaría Escrivá de Balaguer, kapłan, założyciel Opus Dei i Josefina Bakhita, dziewica, Córka Miłosierdzia, Kanosyjka, od dziś na przyszłość mogą być nazywani Błogosławionymi i będzie można święcić ich święto w miejscach i wedle sposobu określonego przez prawo, corocznie w dniu narodzin dla nieba: 26 czerwca dla Josemaríi Escrivy de Balaguer i 8 lutego dla Josefiny Bakhita. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Wszystko to, cośmy zadekretowali tym listem, chcemy, aby było stałe teraz i w przyszłości, co by się nie wydarzyło.
W Rzymie, u św. Piotra, przypieczętowane pierścieniem Rybaka, 17 maja 1992 roku, czternastego Naszego Pontyfikatu.
Angelo kard. Sodano
Sekretarz Stanu
L.S.
Archiwum Sekr. Stanu, n. 304.722