Als jonge priester kwam Enrique Pelach in 1957 aan in de Peruaanse haven Callao. Hij was een van de diocesane priesters die gingen zorgen voor de nieuwe Prelatuur Yauyos, die kort tevoren door paus Pius XII was opgericht en toevertrouwd aan het Opus Dei. Enrique Pelach bleef in Peru tot zijn dood op 19 juli 2007.
Tijdens zijn studie in Rome, ontmoette hij de heilige Jozefmaria Escrivá en ze werden vrienden. Kort daarna was hij de eerste priester die toelating vroeg tot het Priestergenootschap van het Heilig Kruis, die door de heilige Jozefmaria was gesticht als een associatie voor de clerus intrinsiek verbonden met het Opus Dei.
Pelach werd tot bisschop van Abancay benoemd door paus Paulus VI en hij nam op 21 juli 1968 in de diocesane kathedraal deze zetel in. In dezelfde kathedraal vond op 21 juli 2007 zijn uitvaartmis plaats. Tijdens zijn homilie zei de huidige bisschop Isidro Sala, dat het hart van bisschop Pelach “niet meer klopt op aarde, maar dat zijn liefhebben niet gestopt is, omdat Liefde met een hoofdletter – de liefde waarmee hij God en de mensheid heeft liefgehad – nooit stopt.”
De huidige bisschop van Abancay herinnerde aan “de vele uren die bisschop Pelach te paard heeft gezeten in de bergen van Yauyos en Huarochiri. Het waren apostolische en missionaire reizen: het geven van catechese, biechthoren, de Heilige Mis vieren, het bezoeken van de zieken en armen.”
Volgens bisschop Sala heeft hij “als de eerste priester van het Priestergenootschap van het Heilig Kruis geholpen om het Werk te laten groeien en door zijn trouw opende hij deuren. Hij zocht de heiligheid vasthoudend tijdens zijn ambt als priester en bisschop. Binnen het Opus Dei, zoals hij zelf zei, vindt men de beste plaats om te leven en te sterven.”
“Tijdens een moeilijk moment”, zo voegde hij eraan toe, ontving hij van de heilige Jozefmaria “het advies en de aanmoediging om het bisschoppelijk seminarie op te richten voor de vorming van priesters in dit land, dat zoveel vruchten voortbracht.”
Volgens bisschop Sala had zijn voorganger “een groot hart voor de gewone mensen”, die hem ertoe zette om “veel sociale projecten te starten, zoals een tehuis voor ouderen, geholpen door moeder Celina, een ongeschoeide karmelietes. Hij haalde met zijn eigen auto bedelaars op die op straat sliepen. Ten behoeve van de zorg voor leprapatiënten en armste zieken stichtte hij het Santa Teresa Medisch Centrum. Hij stichtte studentenhuizen en medische posten.” Hij deed dit volgens het motto, aldus de bisschop van Abancay, van de heilige Jozefmaria: “verborgen te blijven en te verdwijnen, zodat alleen Jezus schittert.”
“Zijn liefde voor de armen was van een grote evangelische diepgang: men moet Abancay bezoeken om de grootsheid van Enrique’s ziel te kunnen ervaren,” zo schreef kardinaal Juan Luis Cipriani, de primaat van Peru, in een artikel van de krant El Comercio op 2 augustus 2007.
Cipriani roemde in dat artikel ook zijn “ondernemende geest en zijn ongecompliceerdheid, waarmee hij bergen kon verzetten.” “Hij bracht duizenden mannen en vrouwen van alle rangen en standen naar God. Hij was altijd dezelfde, of hij nu te paard zat in de Andes op een missie op meer dan 4.000 meter hoogte of hij glimlachte naar een kind of zorgde voor een stervende of met een zacht stem zong vanwege de schoonheid van de bergen waar hij reed. Hij had een zuivere ziel, transparant en edel, met een vurige liefde voor God en de mensheid.”
Volgens de kardinaal “zag hij het onderwijzen van het geloof als een uiterst urgente taak, wat tot uitdrukking komt in het monumentale werk van de Pelach-Kunher Catechismus, waarvan meer dan 100.000 exemplaren werden verkocht. Een ander middel dat hij leverde was Devocionario Rezar y Cantar (Gebeds- en Liedboek), die door duizenden ‘campesino’ broeders en zuster in de Andes wordt gebruikt en gewaardeerd.
