In 2003 begon ik aan de faculteit medische wetenschappen van de Universiteit van San Carlos in Guatemala. Ik begon gretig aan mijn eerstejaarsstudie, met lessen over basiswetenschappen, anamnese en de arts-patiëntrelatie.
Datzelfde jaar stuitte ik op een geel bidprentje dat mijn aandacht trok. Ik heb geprobeerd me precies te herinneren waar en hoe dat gebeurde. Ik denk dat het in een boekhandel was waar ik met mijn ouders naartoe ging. Deze ontdekking had een veel grotere invloed op mijn leven dan ik had kunnen vermoeden toen ik het van de toonbank pakte. Ik weet zeker dat God op dat moment wilde dat ik dr. Ernesto Cofiño zou ontmoeten.
Ik was net begonnen met mijn studie medicijnen, dus toen ik las dat hij arts was, was ik verbaasd, en ik besloot dit bidprentje op mijn werktafel te leggen. Ik herinner me nog goed dat ik onder de foto van dr. Cofiño de volgende woorden zag staan: Dienaar van God. Ik vatte dit op als een verwijzing naar zijn beroep, en zag dat dr. Cofiño via de geneeskunde onze Heer diende. Jaren later begreep ik de volle betekenis die de term Dienaar van God heeft voor de katholieke kerk.
Medische studenten zitten lange uren achter hun bureau te studeren en ik vormde daarop geen uitzondering. Ik herinner me vooral de lange nachten waarin ik probeerde de anatomie te begrijpen, wat voor mij een hele uitdaging was. Dus richtte ik mij tot de dienaar van God, dr. Ernesto Cofiño, en bad het gebed op zijn bidprentje en vroeg om de gunst van het slagen voor het examen en het jaar. Zonder twijfel heeft dr. Cofiño voor mij bemiddeld en ben ik afgestudeerd als arts en chirurg.
Dr. Ernesto Cofiño, die beschouwd wordt als de vader van de Guatemalteekse kindergeneeskunde, werkte in het algemeen ziekenhuis San Juan de Dios. Mijn leven is nauw verbonden met dat van hem, omdat ik in datzelfde ziekenhuis mijn masterstudie kindergeneeskunde heb voortgezet. Ik weet nog goed dat ik op een dag met een afdelingshoofd door de gang van de kinderafdeling liep, terwijl hij me vertelde over Opus Dei en voorstelde om naar een van de centra te gaan. Het was een heel nieuw idee voor mij, maar na rijp beraad besloot ik naar Kayac te gaan, waar ik hartelijk werd ontvangen. Ik begon op zaterdagmiddag te gaan en vond het heerlijk om in de kapel te zijn en met Jezus te praten. Ik denk echt dat dr. Cofiño voor mij bij God heeft bemiddeld, zodat ik het Werk kon leren kennen en beter kon begrijpen dat ik door mijn werk en gewone leven mijn leven kan heiligen, net als hij.
In mijn laatste jaar in het ziekenhuis kwam een groep mensen een documentaire opnemen genaamd: "Ernesto Cofiño. All Can be Saints". Ik keek van een afstandje toe hoe ze gerenommeerde kinderartsen interviewden en de vrolijke kinderen filmden, die ondanks hun ziekte altijd een glimlach op hun gezicht hadden. De documentaire belichtte dr. Cofiño's enorme inzet voor de verdediging van het leven, met een diep bovennatuurlijke en menselijke blik.
Later, inmiddels getrouwd en werkzaam als kinderarts, besloot ik op voorspraak van Dr. Cofiño een gunst te vragen voor het vinden van een baan waarmee ik mijn leven als moeder van een gezin en als kinderarts zou kunnen combineren. Dankzij God en de voorspraak van Dr. Cofiño werd mij een baan als leraar in de geneeskunde aangeboden.
Ik blijf naar het centrum van het Opus Dei gaan, omdat het een licht op mijn pad is geweest. Gedurende deze jaren heb ik de boodschap van de heilige Jozefmaria beter leren kennen en heb ik in mijn toewijding aan mijn huis en mijn onderwijs elke dag een gelegenheid gevonden om mijn naaste te dienen en zo God lief te hebben. Ik zie mijn roeping als een geschenk van onze Heer dat ik heb ontvangen via zijn dienaar, Dr. Cofiño, wiens voorspraak ik vaak blijf inroepen.