Johannes Paulus II zei vaak dat de mens zijn volheid bereikt in de gave van zichzelf aan God en aan de anderen. Een jaar na zijn overlijden komt dit idee in mij op. Hij heeft zichzelf niet alleen met edelmoedigheid, maar met een ware offergeest aan de Heer en de Kerk gegeven. Hij heeft Christus gezocht om Hem lief te hebben en om de mensen met Hem in contact te brengen.

Het verschil tussen de paus vol levenskracht die in 1978 het roer van de Kerk overnam en Johannes PaulusII die in zijn laatste jaren gebukt ging onder vermoeidheid en ziekte, duidt niet alleen op het verloop van de tijd. Het geeft ook aan dat hij zich totaal gegeven heeft. Hij zette al zijn energie in voor God en voor de mensen.

Het voorbeeld van een heilig leven nodigt ons uit tot nadenken. De Drie-eenheid heeft ons met een concrete bedoeling op deze wereld gezet. We moeten verder kijken dan het eigenbelang. De natuurlijke roeping van de mens is niet het egoïsme maar de liefde. En voor de christen heeft de liefde geen maat; zij discrimineert niet en staat open voor allen; zij doordrenkt iedere daad in ons bestaan.

Het buitengewone pontificaat van Johannes Paulus II en zijn betekenis voor de geschiedenis van de Kerk en de wereld kent vele aspecten. Ik zou echter op dit facet van zijn persoonlijkheid willen wijzen: zijn liefde tot Jezus Christus, waaruit zijn offerbereidheid voortvloeide zich zonder reserve aan zijn roeping te geven.

+ Javier Echevarría