Każdego roku 14 lutego w kalendarzu Opus Dei - oprócz wielkiego daru obecności kobiet w Dziele - wspominamy też dar, jaki Bóg dał swojemu Kościołowi: obecności kapłanów w Dziele i narodziny nowej drogi świętości otwartej dla kapłanów diecezjalnych. Jest to droga ich uświęcenia, bowiem wypełniając swoją posługę w służbie własnej diecezji mogą być zaczynem świętości wśród innych kapłanów.
Dzieci moje, tam gdzie są wasi bracia, tam gdzie są wasze dążenia, wasza praca, wasze miłości, tam jest miejsce waszego codziennego spotkania z Chrystusem (Rozmowy z prałatem Escrivá, nr 113). Tak wyraził się św. Josemaría, opisując ten pociągający wymiar ducha Opus Dei.
Jeśli to orędzie jest skierowane do uświęcenia życia w świecie, dlaczego księża diecezjalni mogą również dołączyć do Opus Dei?
dlaczego księża diecezjalni mogą również dołączyć do Opus Dei?
Z pewnością przesłanie Opus Dei wzywa do spotkania z Bogiem w rzeczywistości ziemskiej, która w ten sposób staje się „boskimi drogami ziemi". Obejmuje wielu mężczyzn i kobiet z całego świata, którym objawia się szeroki horyzont chrześcijańskiej świętości pośród zadań rodzinnych, zawodowych, rozwoju talentów, które Bóg im dał w służbie innym i dla swojej chwały. To wszystko dotyczy także kapłanów diecezjalnych.
Św. Josemaría i jego powołanie kapłańskie
Św. Josemaría zawsze kochał swoje kapłaństwo i zawsze czuł się kapłanem diecezjalnym. Boży plan wzywający go do założenia Opus Dei realizował się w powołaniu do kapłaństwa, które odczytał jako przejaw Bożej miłości. To powołanie dojrzewało w seminarium, najpierw w Logroño, potem w Saragossie i zaczął nim żyć w duszpasterstwie zarówno w Saragossie, jak i w Madrycie. Narodziny Opus Dei były owocem jego kapłaństwa.
Św. Josemaría zawsze kochał swoje kapłaństwo i zawsze czuł się kapłanem diecezjalnym
Sens ducha Dzieła, który objawił mu się wyraźnie 2 października 1928 r. jako wezwanie skierowane do każdego chrześcijanina, aby uświęcać się w zadaniach swojego stanu życia, skłonił go przede wszystkim do wypełniania swojej posługi kapłańskiej jako autentycznej drogi do świętości.
Od początku Dzieła w głębokiej miłości do kapłaństwa i braci kapłanów diecezjalnych, dzielił się światłem otrzymanym od Boga z niektórymi z nich, aby przyjęli je poszukując świętości w swojej posłudze. Dzięki wskazaniu otrzymanemu od Pana 14 lutego 1943 r., a w konsekwencji narodzinom Stowarzyszenia Kapłańskiego Świętego Krzyża, pojawiła się możliwość wyświęcania kapłanów Opus Dei. Nadal jednak pozostawała nierozwiązana kwestia, która była tak ważna dla św. Josemaríi: jak możemy pomóc w uświęcaniu się kapłanom diecezjalnym? Kilka lat później, w 1950 r., kiedy założyciel Opus Dei myślał o założeniu nowej instytucji tylko dla księży diecezjalnych, zdał sobie sprawę, że duch Dzieła odnosi się także do nich: uświęcanie pracy dla nich oznaczało poszukiwanie świętości w swoich kapłańskich zadaniach.
uświęcanie pracy dla nich oznaczało poszukiwanie świętości w swoich kapłańskich zadaniach
Stowarzyszenie Kapłańskie Świętego Krzyża, jako rzeczywistość o charakterze stowarzyszeniowym mogło również przyjąć księży diecezjalnych mających wspólny cel pomagania sobie nawzajem w dążeniu do świętości, w wiernej służbie swojej diecezji.
Powołanie do Opus Dei - mówi nam św. Josemaría - może otrzymać każda osoba, która pragnie się uświęcić we własnym stanie: będąc stanu wolnego, żyjąc w małżeństwie czy we wdowieństwie, będąc świeckim czy duchownym.
Dlatego do Opus Dei wstępują również księża diecezjalni; pozostają oni nadal księżmi diecezjalnymi, Dzieło zaś pomaga jedynie dążyć do doskonałości chrześcijańskiej właściwej ich stanowi drogą uświęcania ich codziennej pracy, którą stanowi właśnie wykonywanie posługi kapłańskiej w służbie ich własnego biskupa, diecezji i całego Kościoła. (Rozmowy, nr 69)
Duch Dzieła proponuje kapłanowi diecezjalnemu możliwości osobistego uświęcenia, które zrealizuje w swoim oddaniu się posłudze kapłańskiej.
Sprawowanie Ofiary eucharystycznej, udzielanie chrztu, sakramentu pojednania i pozostałych sakramentów staje się drogą, podczas której udzielając łaski innym, sam bardziej jednoczy się z Chrystusem. Dzieję się tak nie tylko ze względu na intencję, z jaką dokonuje świętych czynności, ale ze wszystkimi jego myślami, pragnieniami, uczuciami i wewnętrznymi dyspozycjami.
Uświęcać pracę duszpasterską
Poświęcenie się pracy duszpasterskiej wśród powierzonych mu wiernych objawia się kapłanowi jako droga praktykowania cnót ludzkich ofiarowanych służbie miłości pasterskiej takich jak: akceptacja, słuchanie, umiejętność dzielenia radości i smutków, czułość wobec trudów i ran, które niesie ze sobą każde ludzkie życie, gotowość towarzyszenia każdemu w przemienianiu dróg jego życia w drogi wiary i miłości Boga. To sprawia, że kapłan czuje głęboką gorliwość, by dotrzeć z „twórczą odwagą" – jak mówi nam papież Franciszek (List Patris corde) – do wielu, którzy są jeszcze daleko od Chrystusa.
Umacnia się w Nim droga jedności życia, to znaczy, jak mówi św. Josemaría, doskonały związek jaki winien zaistnieć — i Dekret Presbyterorum Ordinis przypomina to wielokrotnie — między dążeniem do osobistej świętości a posługą kapłańską: czy też (co na jedno wychodzi) między własnym życiem wewnętrznym, a wykonywaniem urzędu kapłańskiego, między synowskimi stosunkami kapłana z Bogiem, a jego pasterskimi i braterskimi związkami z ludźmi. (por. Rozmowy nr 3)
W obliczu pokusy — możliwej ze względu na liczne i różnorodne zobowiązania wynikające z posługi — oddzielenia swojej relacji z Bogiem od poświęcenia wymaganego przez pracę duszpasterską od wielu relacji międzyludzkich, kapłan jest wezwany do rozpoznawania każdego wymiaru swojej posługi jako miejsca osobistego zjednoczenia się z Chrystusem.
Duch Dzieła ma pomagać kapłanowi utrzymywać synowską więź z biskupem i poświęcać się krzewieniu autentycznego braterstwa między księżmi swojej diecezji i całego Kościoła, troszczyć się o powołania kapłańskie, kochać swoją parafię, swoją diecezję, chcąc jej służyć zgodnie ze wskazaniami biskupa: ponieważ wszystko to objawia się jako droga uświęcenia, gdzie Pan czeka na niego każdego dnia.
Ks. Roberto Balletta